هوش مصنوعی: جز نسیم صبحگاهی از هیچ کس دنبال یاد معشوق خود نیستم. چون دل من شکسته است، مانند کسی که از درخت صنوبر خود محروم شده است.

هوش مصنوعی: در کنار جویبار نشسته‌ام و اکنون در خیال خود تصور می‌کنم که سایه‌ی قامت شمشاد به نظرم آمده است.

هوش مصنوعی: ای دوست، به جز کوی تو هیچ‌جایی برای رفتن ندارم. لبانم خشک و چهره‌ام زرد است، اما چشمانم پر از اشک و غم است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که بگذار بابت غم‌هایش چیزی بنویسم، اما دلش گفت: آیا تو می‌توانی مانند قلم از خودت بگذری؟

هوش مصنوعی: او به من توجهی نمی‌کند و چه کار می‌توانم بکنم جز این که فرشته‌ای از آسمان را بفرستم تا بر من رحمت کند.

هوش مصنوعی: به خاطر این که بی‌دلیل برنجی نشوم، از این دارایی‌ام می‌گذرم. ای برادر، من سگان محله تو را صدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: قلم به خاطر وضعیت رقت‌بار و بیچارگی صوفی، به شدت به حالت گریه و اندوه می‌افتد، زیرا او در دفترش اشعاری را می‌نویسد که نماد درد و غم اوست.