هوش مصنوعی: امید دارم که روزی به جهتی، چهره‌اش را ببینم و به هر دلیلی، روزهایم را در راه او بگذرانم.

هوش مصنوعی: از شوق دیدن چهره‌اش، ناله و آه‌های دلم را می‌کشم و نمی‌دانم چه دردهایی را تحمل می‌کنم به خاطر زیبایی او.

هوش مصنوعی: ابرویش مانند هلالی نو و تازه است که با خط نیلین بر روی آن کشیده شده تا چشم بد را دور کند. به او نگاه کنید.

هوش مصنوعی: در محله خود، اگرچه ممکن است جانم را به خطر بیفکنم، اما وقتی به بام قصر نگاه می‌کنم، تمام زیبایی‌ها و جاذبه‌های آنجا را می‌بینم.

هوش مصنوعی: دیگر انتظار نداشته باش که نجاتی در این دنیا پیدا کنی، زیرا تو همچون اسیری در دام گیسوی او افتاده‌ای.

هوش مصنوعی: من چه جایی دارم در مقابل زاهدانی که در کناره‌ها نشسته‌اند و آن غمزه‌های جادویی آنان، دل را به سوی خود می‌کشاند و به سحر می‌برد.

هوش مصنوعی: صوفی به دنبال دیدن چهره آن محبوب است و این آرزو او را به سوی کوی او می‌کشاند، حتی اگر آن محبوب در آنجا نباشد.