هوش مصنوعی: آن پسر با پیراهن کبود، دل مرا عاشق خود کرده است. اگرچه جانم در پی او نیست، اما آن دیگری که بود، هنوز در یادم می‌ماند.

هوش مصنوعی: آن محبوب رفته و هر لحظه بیشتر می‌گرییم. حالا که عمر هم به پایان رسیده، دیگر چه فایده‌ای دارد که به اشک و پشیمانی بپردازیم؟

هوش مصنوعی: عاشقان هر جا که از عشق تو سخن می‌گویند، درخشش چشم من به آنها سلام می‌فرستد.

هوش مصنوعی: در دل من، مانند جان در بدن، آرام گرفته است. هر زخم و زخمی که به دل مجروح من وارد شود، در حقیقت، نشانه‌ای از آن وجود درونیم است.

هوش مصنوعی: عاشق نمی‌تواند نسبت به بی‌مهری دلی داشته باشد، هرچند که خود را به خاطر ظلم تو آزمایش کرده باشد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم و اندوهی که دارم، مانند آیینه‌ای تیره و کثیف شده است. تنها با نوشیدن شرابی می‌توانم این غم را از دل خود پاک کنم.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که در آغوش عشق بودم، هنوز کادم (وجودم) در حالت عدم و بی‌خبری به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در چنگال غم اسیر باشد، طبیعی است که حتی یک صوفی زاهد و بی‌نیاز هم از دل‌تنگی و رنجش به ناله درآید، همان‌گونه که یک عود در حال سوختن صدا می‌دهد.