بخش ۶۹
مرا ز حال مگس آرزو کند ای واخ
که می پرد به سوی لعل آن لبان گستاخ
در جواب او
تروش وا که به شیرین رخی پزد طباخ
به شورباش کند میل خاطر من آخ
چه خوش بود به لب آب و سایه های درخت
نشسته باشی و امروت می فشاند شاخ
ز تیر آه دل من در اشتیاق برنج
به نیمشب جگر مطبخی شود سوراخ
چنان ربوده دل از مردمان کباب جگر
که بر دو دیده بمالند مقدم سلاخ
چو غیر لوت زدن حرفه ای نمی داند
به خوان اطعمه صوفی از آن بود گستاخ
اطلاعات
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل/قصیده/قطعه
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
مرا ز حال مگس آرزو کند ای واخ
که می پرد به سوی لعل آن لبان گستاخ
هوش مصنوعی: به یاد آرزوهای خود، مانند مگسی که به سمت لبی زیبا پرواز میکند، افسوس میخورم. این پرواز به سوی زیبایی، نشانهای از خودخواهی و جسارت آن لبان است.
تروش وا که به شیرین رخی پزد طباخ
به شورباش کند میل خاطر من آخ
هوش مصنوعی: گفتن اینکه کسی که به زیبایی ظاهری توجه دارد، در واقع در خطر است که دلش را به آسانی فریب دهد. کسی که به جذابیتهای ظاهری دل میبندد، ممکن است در نهایت با مشکل مواجه شود و نتواند به خواستههای عمیقتر خود دست یابد.
چه خوش بود به لب آب و سایه های درخت
نشسته باشی و امروت می فشاند شاخ
هوش مصنوعی: نشسته بر لب آب و در سایه درختان، چه لذتی دارد که امروز را در آغوش بگیری و از آن بهرهمند شوی.
ز تیر آه دل من در اشتیاق برنج
به نیمشب جگر مطبخی شود سوراخ
هوش مصنوعی: دل من به خاطر آرزویی که دارد، مانند جگری است که به خاطر پختن برنج در نیمههای شب، سوراخ میشود.
چنان ربوده دل از مردمان کباب جگر
که بر دو دیده بمالند مقدم سلاخ
هوش مصنوعی: دل مردم آنچنان تحت تأثیر کباب جگر است که به خاطر آن، با دقت و توجه به جلوی سلاخ نگاه میکنند.
چو غیر لوت زدن حرفه ای نمی داند
به خوان اطعمه صوفی از آن بود گستاخ
هوش مصنوعی: به نظر میرسد که شخصی غیر از لوت (که ممکن است اشاره به فردی خاص یا نماد باشد) توانایی مهارت در فعالیتی را ندارد و به همین دلیل صوفی در ارائه غذاها و مهمانیها بسیار جسورانه عمل میکند. این نشان میدهد که او در این زمینه به راحتی پیشقدم میشود و از حد خودش عبور میکند.