هوش مصنوعی: امروز دیگر نمی‌توانم به یاد تو زندگی کنم، شب به سر می‌آید و در آرزوی دیدار تو عمری را از دست دادم.

هوش مصنوعی: در سفره مقداری نان بود که تمام شد، اکنون بهتر است تدبیری بیندیشی زیرا وقت نهار و شام است و نیاز به غذای جدید داریم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شخصی با دیدن ترشی که به رنگ مویز سیاه (انگور خشک) است، به یاد می‌آورد که او چقدر به این رنگ و شکل علاقه‌مند است و در نتیجه تصمیم می‌گیرد دوباره به آن بپردازد. این اشاره به دلبستگی و عشق او به چیزهایی است که در ابتدا ممکن است ناپسند به نظر برسند، اما در عمق وجود او ارزشمند و دوست‌داشتنی هستند.

هوش مصنوعی: شب فرا رسیده و در آشپزخانه ما آتشی وجود ندارد. ای چشم، مراقب باش که خواب تو به خطر افتاده است.

هوش مصنوعی: مرغی که از پیش من فرار کرده بود، اکنون دوباره به من نزدیک شده و این را به خاطر لطف خدا شکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: آن عروس نو، که نامش پالوده است، خوشبخت کسی است که از لب‌های سرخ او لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: از آنجایی که گوشت دیگر ننگ و نام غذاها را از بین برده بود، بنابراین دل او تماماً در جست‌وجوی این ننگ و نام قرار گرفت.

هوش مصنوعی: صوفی هر غذایی که آماده می‌کرد، در ذهنش به یاد ماه رمضان می‌افتاد و در نتیجه همه آن غذاها نپخته باقی می‌ماند.