هوش مصنوعی: جوانی بسر می‌برد که با دل حزین و غمگین خود، روز و شب به دیوار نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: او از چهرهٔ محبوبش هیچ امیدی نداشت و چه می‌توانست بکند وقتی که شانس و بخت خوبی نداشت.

هوش مصنوعی: او به خاطر غم معشوقش، روز و شب را به هم پیوند داده و تمام لذت‌ها و شادی‌ها را کنار گذاشته است.

هوش مصنوعی: او به شدت درد و رنج خود را تحمل کرد و به خاطر عشق و زیبایی محبوبش، همه چیز را کنار گذاشت و به کوی او رفت.

هوش مصنوعی: چشمم را به کوچه‌اش دوخته‌ام و با دل‌تنگی از نسیم، بوی او را می‌طلبم.

هوش مصنوعی: در شب‌های طولانی، او به طور مکرر از خادمه‌اش درخواست می‌کند و در حال گریه و ناله است.

هوش مصنوعی: چشم‌هایش مانند سرمه ی تیره شده از غم و اندوه است، و افسوس که هیچ‌کس به او ایمان نیاورده و او را باور نکرده است.

هوش مصنوعی: مانند سگ‌ها که در کنار کوی محبوبشان حضور دارند، مسرور و خوشحال از بوی او در آنجا نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: روی خاک درب خانه‌اش، آه و اندوه قلب بی‌کسش را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: برای اینکه رقیب به محبوب دسترسی پیدا نکند، راه را بسته‌اند و از دعای او می‌ترسند.

هوش مصنوعی: هر کس که در آن کوی قدم گذاشته باشد، خاک پای او را با دیده احترام می‌نگرد.

هوش مصنوعی: او در حالی که غم و دلبرش را فراموش کرده، با دیگران می‌خندد و خوشحال است، مثل شکر که شیرینی و لطافت دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در آغوش دوست قدیمی‌اش ناله کند، به او چیزی نگو و او را سرزنش نکن.

هوش مصنوعی: کسی که به سنجاب خواب خوش می‌دهد، چگونه می‌تواند از زمستان باخبر باشد؟

هوش مصنوعی: وضعیت زمستان را ببین، از آن که در پوستین درد و غم پنهان شده است، حال و هوای دل عاشق دیوانه را بپرس.

هوش مصنوعی: خدمتکار به خاطر محبت و علاقه‌ای که داشت تمام تلاشش را برای کمک به جوان به کار بست.

هوش مصنوعی: این جملات را به محبوب خود گفتم، چون عشق را نمی‌توان پنهان کرد مانند بویی که از گلاب نمی‌توان پنهان ماند.