وفایی شوشتری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با موی سفید آمدم و روی سیاه</p></div>
<div class="m2"><p>نا کرده ترا، بندگی و کرده گناه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از کرده و ناکردهٔ خود منفعلم</p></div>
<div class="m2"><p>«لا حُولَ وَلا قوّة الاّ بالله»</p></div></div>

شمارهٔ ۳۷

با موی سفید آمدم و روی سیاه
نا کرده ترا بندگی و کرده گناه
از کرده و ناکرده خود منفعلم
لا حول ولا قوة الا بالله

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس ندامت و گناه شاعر است. او به یاد موی سفیدش که نماد پیری و تجربه است، به ویژگی‌های خود اشاره می‌کند که ممکن است نادرست بوده باشند. او به قدرت خداوند اشاره می‌کند و از عدم توانایی خود در برابر گزینه‌های اشتباهش سخن می‌گوید. با وجود اشتباهات، او به بندگی و سرسپردگی نسبت به خداوند تأکید دارد.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: من با موی سفید به اینجا آمده‌ام و چهره‌ام سیاه از گناهان و اشتباهات است. در این حال، به تو به عنوان معبود خود خدمت کرده‌ام.

با موی سفید آمدم و روی سیاه

نا کرده ترا، بندگی و کرده گناه

هوش مصنوعی: من از اعمال خودم، چه خوب و چه بد، بی‌نیازم و همه‌چیز را به قدرت خداوند واگذار می‌کنم.

از کرده و ناکردهٔ خود منفعلم

«لا حُولَ وَلا قوّة الاّ بالله»

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده