وفایی شوشتری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جنّت به بها، نمی‌دهی می‌دانم</p></div>
<div class="m2"><p>امّا به بهانه می‌دهی می‌دانم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر نیست بها، بهانه دارم بسیار</p></div>
<div class="m2"><p>بر اشک شبانه می‌دهی می‌دانم</p></div></div>

شمارهٔ ۳۲

جنت به بها نمی دهی می دانم
اما به بهانه می دهی می دانم
گر نیست بها بهانه دارم بسیار
بر اشک شبانه می دهی می دانم

هوش مصنوعی: شاعر می‌داند که جنت (بهشت) ارزش و بها ندارد، اما به بهانه‌هایی که از آن استفاده می‌کند، اشاره دارد. او می‌فهمد که اگر بهشتی نیست، بهانه‌های زیادی برای اشک ریختن و ناراحتی وجود دارد.

شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: می‌دانم که بهشت را نمی‌توانی با قیمت بگیری، اما می‌دانم که با دلایل و بهانه‌های مختلف آن را به من می‌دهی.

جنّت به بها، نمی‌دهی می‌دانم

امّا به بهانه می‌دهی می‌دانم

هوش مصنوعی: اگر چیزی ارزش ندارید، بهانه‌های زیادی برای اشک ریختن در شب دارم و می‌دانم که شما هم به من این اجازه را می‌دهید.

گر نیست بها، بهانه دارم بسیار

بر اشک شبانه می‌دهی می‌دانم

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده