هوش مصنوعی: چرا ای نخل نوجوان و تازه، ناراحت و افتاده‌ای؟ تو که سرور دل‌های لیلا و نور چشمان من هستی.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر سکوت کرده‌ای؟ چه اتفاقی افتاده که تو را از حال و هوش خودت خارج کرده است، عزیزم؟

هوش مصنوعی: بپاخیز و خود را زینت کن تا محبوب را به نمایش بگذاری و بگذار دشمن بدخوی ببیند که تو از نظر قدرت و استقامت چه توانایی‌هایی داری.

هوش مصنوعی: شاید به خاطر زخم عمیقی که داری، این روزها نمی‌توانی به پدرت کمک کنی.

هوش مصنوعی: به نظرم تو به قدری تحت تأثیر این وضعیت قرار گرفته‌ای که دیگر نمی‌توانی به پا خیزی و از آن خارج شوی.

هوش مصنوعی: ای نخل جوان و زیبا، به پا خیز و به چمن بیا. بیا تا در خیمه از زخمی که بر سرت افتاده، مراقبت کنم و آن را درمان کنم.

هوش مصنوعی: چه بد است که جوانمردی با عطش لب، طاقت و توان خود را از این پیر ناتوان گرفتی.

هوش مصنوعی: پس از تو، هر دو جهان بر من خاک شوند و امیدوارم که دل زمانه و مردم زمانه هرگز خوشحال نباشند.