هوش مصنوعی: ای نسیم، به سوی خراسان از نجف عبور کن و بر خاک آن دیار بوسه بزن، با حالتی از نیاز و فروتنی.

هوش مصنوعی: پس بر آن خاک مقدس سجده کن و با تمام نیاز، پیشانی‌ات را بر زمین بگذار، با احساس ذلت و ناتوانی و فقر.

هوش مصنوعی: به آن پادشاه زیبا روی، از طرف «وفایی» هم سلام و احترام بفرست اما با هزاران تحیّت و سلام.

هوش مصنوعی: پس از اینکه سلام و درود را ابلاغ کردم، بگو ای کسی که عشق تو جان و دل مرا از من گرفته و آرامش را از من ربوده‌ای.

هوش مصنوعی: جز عشق و محبت چه خطا و گناهی دارم که باید اینچنین در دل خونی از غم داشته باشم.

هوش مصنوعی: نسیم بهاری جانم را تحت تأثیر قرار می‌دهد و از تماشای گل، زیبایی‌ها را در چشمانم به وجود می‌آورد، حتی اگر تیغ خار هم در آن باشد.

هوش مصنوعی: من دوستی را آغاز کردم بدون اینکه بدانم این دوستی در نهایت به بدی و ظلم منتهی خواهد شد.

هوش مصنوعی: مجنون به خاطر بی‌توجهی‌های لیلی از دست او می‌رود و دیگران هم نمی‌توانند او را نجات دهند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از درد و رنجی که به خاطر دوری او کشیده‌ام بگویم، آتشی که در دل دارم، آسمان را شعله‌ور می‌کند.

هوش مصنوعی: من هدف تیرانداز تقدیر شده‌ام و در این میان، دل و جانم به هدف او تبدیل شده است. در هر شب و روز، گرفتار اثرات سرنوشت هستم.

هوش مصنوعی: من مثل کوه بزرگ و استوار نیستم که در برابر طوفان ایستادگی کنم، من تنها یک برگ هستم که در برابر باد مانند یک چیز بی‌اهمیت و کم‌ارزش هستم.

هوش مصنوعی: من نه مثل ایوب هستم که صبر و تحمل درد و رنج را داشته باشم، و نه مانند یعقوب که غم و اندوهش را با صبر بکشد. همان‌طور که بار سنگین فیل نمی‌تواند بر دوش یک مگس قرار گیرد، من نیز نمی‌توانم این همه بار غم را به دوش بکشم.

هوش مصنوعی: من چیزهایی را دیده‌ام که یعقوب و ایّوب هرگز نديده‌اند. شما، ای دوصد، مانند ایّوب و یعقوب، از من امید دارید.

هوش مصنوعی: بیست فرزند عزیزم را تا به حال از دست داده‌ام و برای هر یک از آن‌ها دلی به اندازه یک لاله در غم و اندوه دارم.

هوش مصنوعی: تو نشان دادی که ایوب و یعقوب با وفا چگونه در سختی‌ها صبر کردند و مشکلاتشان از بین رفت. اما حالا چرا من باید بی‌انتظار از تو بخواهم که مشکلاتم را زودتر برطرف کنی؟

هوش مصنوعی: اگر غم من را در سراسر جهان تقسیم کنند، هیچ دل شادابی در طول تاریخ باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: دل من به شدت تنگ است، به گونه‌ای که احساس می‌کنم تنگ‌تر از سوراخ سوزن است. من رشته امیدم را به زلف معشوق گره زده‌ام.

هوش مصنوعی: در طول عمرم، تمام وقت خود را صرف عشق و دوستی کرده‌ام و به خاطر تو، شاعری را به مدح و ستایش خود مشغول کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند دعبل نیستم؛ اما اگر او بود، اکنون در برابر من، به خاطر زیبایی نظم شاهانه‌ام، سجده می‌کرد.

هوش مصنوعی: من در سرزمین ایران گنجینه‌ای از شعر و نظم دارم که مانند مرواریدهای درخشان، ارزشمند و زیباست و حتی این زیبایی می‌تواند به شکوه و ارزش گوهرها افزوده شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر ستایش و تمجید از خاندان پیامبر، اشعار زیبا و دلنشینی سروده‌ام که مانند رودخانه‌ها و نهرها جاری هستند.

هوش مصنوعی: ای امام هشتم، تو سرچشمه‌ی حقیقی و زلالی هستی. چه悲‌زاری است که عده‌ای از عطای تو بی‌بهره می‌مانند و در بی‌ثمرترین جاها می‌میرند.

هوش مصنوعی: این نه راه وفاداری است و نه لازمه دوستی؛ اگر به خاطر خدمات قدیمی‌ام این‌گونه ناراحت و اندوهگین باشم.

هوش مصنوعی: آیا باید از آسمان و شرایط زندگی شکایت کنم یا از سرنوشت خودم؟ آیا باید از وفاداری یار ناله کنم یا از بی‌وفایی روزگار؟

هوش مصنوعی: دوستی که به رضایت یا عدم رضایت خود در رابطه‌اش اکتفا کند، به نوعی ناپسند و شرم‌آور است. در واقع، این نوع دوستانی که با نارضایتی کنار می‌آیند، شایسته اعتمادی نیستند.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که تو این عیب و ننگ را در مورد من نپسندی و چشم‌انتظارم که تو گره این مشکل را باز کنی.

هوش مصنوعی: اگر اشتباهی از طرف من اتفاق افتاده یا در کلامم چیزی نادرست گفته شده، من از تو انتظار دارم که به راحتی و بدون قضاوت از این موضوع عبور کنی، ای کسی که رازهایم را حفظ می‌کنی.

هوش مصنوعی: من به تو امیدوارم که در روز شمار دوستانت، نام مرا نیز به حساب آوری.

هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر اخلاق نیکویت، نسیمی از هشت بهشت به وجود می‌آید و تو که به خاطر خشم و قدرتت، شعله‌ای از هفت دوزخ می‌افروزید.

هوش مصنوعی: از آنجا که نمی‌دانم منبع قدرت از کجاست، به همین دلیل می‌گویم که عرش و کرسی به خاطر تو تا روز قیامت پابرجا خواهند ماند.

هوش مصنوعی: خداوند می‌داند که شرط اصلی و مهمی وجود دارد که به اصول بنیادین توحید، یعنی هشت و چهار، مرتبط می‌شود.

هوش مصنوعی: تو، ای که وجودت سبب پیدایش تمام هستی است، به وجود خودت افتخار می‌کنی و این افتخار، در واقع ستایش و آفرین و تجلیل از وجود توست.

هوش مصنوعی: خورشید آسمان در طول قرن‌ها، به خاطر زیبایی چهره‌ی تو درخشندگی‌اش را از آن گرفت و روشنایی‌اش را به تو وابسته کرد.

هوش مصنوعی: با یک اشاره تو، پرده را برمی‌دوزم تا زمانی که همه ببینند، دشمن را هم برای همه نمایان می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو خالق و رازق هستی و در این معجزه، هرچند که کار خداوند است، اما تو نیز در آن نقش داری.

هوش مصنوعی: طوس به خاطر حضور تو به باغ گلستانی تبدیل شده است و خراسان به واسطه وجود تو به بهشت مانند شده است.

هوش مصنوعی: زائران کوی تو هر یک به عنوان شفیع در روز قیامت حاضرند و خدمتگزاران درگاه تو هر کدام سهمی از بهشت و جهنم دارند.

هوش مصنوعی: از آنجا که نمی‌توانم به خوبی توصیف کنم که ذات تو چگونه است، بنابراین نمی‌توانم در وصف تو به تفصیل صحبت کنم. به همین دلیل، در توصیف تو به اختصار و خلاصه‌گویی اکتفا کردم.

هوش مصنوعی: من قصد داشتم فقط احساسم را بیان کنم، نه اینکه شعری بسازم. اما به دلایلی چند بیت را به.write.

هوش مصنوعی: خداوندی که در مقام والایی قرار دارد، به خاطر اینکه شاعری می‌باشم از من دور شده و به دلیل اینکه سرنوشت نادرست و نامساعدی بر من سایه افکنده، احساس می‌کنم که تحت فشار قرار دارم.

هوش مصنوعی: اگر تو به من کمک کنی و یاری‌ام کنی، ممکن است دوباره احساساتم تازه و زنده شوند و روحیه‌ام مانند بلبل بشود.

هوش مصنوعی: ای وفا، دیگر نگران نباش، چون وقت دوستی با یار است. گل‌های سرخ به باغ می‌آیند و بهار سبز خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای کسی که به راز دل من آگاهی و از حال من با خبری، من سه موضوع مهم را که می‌دانی، می‌خواهم با تو در میان بگذارم.