هوش مصنوعی: عاشق واقعی کسی است که وقتی به عشق فکر می‌کند، تمام وجودش در آن لحظه متمرکز می‌شود و حتی دنیا و آخرت را نیز به خاطر او فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: پروانه برای سوختن و فدای عشقش، از خود بی‌خیال می‌شود و از جانش هم هیچ ترسی ندارد. او تنها به خاطر محبوبش و مقابله با خطرات، از جانش می‌گذرد.

هوش مصنوعی: در بازی چوگان، وقتی که دوست حاکم می‌شود، گویی که او در مرکز توجه قرار می‌گیرد و دیگران را نمی‌بیند، تا جایی که می‌تواند از هر طرف برخورد کند و اثر مهمی بگذارد.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی کسی است که وقتی در محفل محبوبش حاضر می‌شود، اشک‌هایش به مانند شراب سرخ و چشمانش همچون جامی پر از احساسات دل‌انگیز می‌گردند.

هوش مصنوعی: وقتی محبوب داستان زیبایی خود را می‌شنود، حالتی مسرور و سرمست در وی ایجاد می‌شود که شادابی و نشاطی عمیق به او می‌بخشد.

هوش مصنوعی: کسی که به خود بپردازد، چنان از خود خالی می‌شود که تمام وجودش پر از عشق و دوستی می‌گردد. او به قدری دیوانه‌ی معشوق می‌شود که خودش را همانند لیلای محبوبش می‌بیند.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی کسی است که عشقش باعث ایجاد حسرت و طعنه در دیگران می‌شود و به زیبایی‌های محبوبش فخر می‌فروشد و از زیبایی او به ناز و لحن خاصی صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر آن معشوق زیبا از بالا هزاران مشکل و درد را ناظر باشد، باز هم به خاطر زیبایی‌اش قادر به دیدن آن مشکلات نیست؛ زیرا تمام توجه‌اش به زیبایی خود معطوف است.

هوش مصنوعی: هرگز از مشکلات و سختی‌ها نگریز، زیرا در مسیر رسیدن به معشوق، زخم‌ها و تلخی‌ها را به زیبایی و ارزش تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق مانند کسی است که با سرعت و شور و شوق در سرزمین‌های ناآشنا حرکت می‌کند و هرچیزی را که می‌بیند، به تصرف خود در می‌آورد.

هوش مصنوعی: چه کسی است آن عاشقی که در زندان هارون به مدت هفت سال عطر تنهایی را برای خالق یگانه به یاد می‌آورد و ذوق می‌کند؟

هوش مصنوعی: دل او تنها بودن را پسندیده و برای به خدا رسیدن، به قید و بند دوتا بودن خود را کنار می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در وحدت و یگانگی، هیچ چیز جز ذات حق مستثنی نیست. جانم فدای آن معشوقی می‌شود که همه چیز را از این استثنا جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر مقدر باشد که چیزی به وقوع بپیوندد، تحت فرمان او خواهد بود؛ و اگر پیش‌آمدی مشخص شده باشد، حکم او را تایید می‌کند.

هوش مصنوعی: با یک اشاره، جهانی به وجود می‌آید و از عدم، جهانی جدید ساخته می‌شود. این نشان‌دهنده قدرت ایجاد و تغییر با یک حرکت کوچک است.

هوش مصنوعی: بر پیشانی ابلیس نشانی از خباثت و شیطنت وجود دارد که نشان‌دهنده ویژگی‌های اوست. همچنین آدم، نخستین انسان، در اثر آموختن نام‌ها و ویژگی‌ها به مقام والایی دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: از آب و آتش، نوح و ابراهیم را نجات می‌دهد. آب، غبار را پاک کرده و آتش، لاله‌ی سرخ را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: حضرت موسی بن جعفر کاظم، که در دین مقام بالایی دارد و اراده و تصمیم او در تبیین و سامان‌دهی اصول دین بسیار مؤثر است.

هوش مصنوعی: خدای من! این موسی که به جلوه‌ای از خود، رخنه‌هایی در جان موسی و دل کوه سینا ایجاد می‌کند، چه قدرتی دارد.

هوش مصنوعی: سینه‌ی کوه سینا می‌شکافد و عمران زاده را از ظهور یک تجلّی به شادابی و خوشی خواهد رساند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات عصای موسی به شکلی جادویی تبدیل به اژدها می‌شود و گاهی دیگر، در کنار قدرت‌های فوق‌العاده‌اش، معجزه‌ی دست و پا کردن نور و روشنایی از خود نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای با او همراه شد تا این لحظه را از لحظه‌هایش بگیرد، وگرنه عیسی چگونه می‌تواند مرده‌ای را زنده کند؟

هوش مصنوعی: به خاطر این که او هر خواسته و آرزویی را به تحقق می‌رساند، لقب «باب الحوائج» به او داده شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که امروز مانند ابلیس از این در خارج شود، در آینده به سرنوشتی بد و محروم دچار خواهد شد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن لحظه‌ای است که سرنوشت دوباره بر افراز الوان خیال و الهام می‌تابد. گویی جبرییل، فرشته الهام، آماده است که بر اساس این الهامات، اندیشه‌ها و آفرینش‌های جدیدی را به نگارش درآورد. این احساس به ما می‌گوید که یک لحظه خاص از خیال و الهام می‌تواند سرآغازی برای خلاقیت‌های بزرگ باشد.