هوش مصنوعی: اکنون شعر من به صورت طبیعی و زیبا در حال ظهور است، مانند دانه‌ای که در زمان مناسب از زمین جوانه می‌زند و هر شعری که ساخته می‌شود، شایستگی خاص خود را دارد.

هوش مصنوعی: تو همان گنج پنهان و ارزشمندی هستی که از ابتدا وجود داشته‌ای، ای پادشاه زیبایی‌ها. تو هستی که مفهوم عشق و حتی جوهر حقیقت را به زندگی می‌دهی.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم بگویم جز اینکه تو خود آرامش هستی، تو پایان هستی، تو نوح و خلیل الله هستی، تو موسی و عیسی هستی.

هوش مصنوعی: نشد که آن چیزی که برای یحیی شد، برای چاکران تو هم اتفاق بیفتد. داستان یحیی در قرآن مثل تو یحیایی است، اما تو نیز باید به آن داستان توجه کنی.

هوش مصنوعی: تو هم خواسته و هم خواهان هستی، تو هم جذب‌ شده و هم جذب‌ کننده‌ای. تو سلمی هستی و هم سلما، تو وامق و تو عذرایی.

هوش مصنوعی: جلوه‌ی زیبایی ابدی از ازل وجود داشته است و تو، نمایانگر آن زیبایی بی‌پایان هستی؛ همان جلوه‌ای که در ابتدا ظاهر شده است.

هوش مصنوعی: در هر دو جهان، فقط خاک درگاه تو برای پیامبران و اولیاء، پناهگاهی و محلی برای استقرار نیست.

هوش مصنوعی: من آنقدر عاشق و وابسته‌ام که نمی‌توانم از احساسم صحبت کنم، چون می‌ترسم مرا به خاطر این عشق، دیوانه یا شوریده صدا بزنند.

هوش مصنوعی: تو تجلی خون خدا هستی، و هم رازی عمیق و هم نمادی از تاریخ. به حق خداوند که در هر چیزی بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: به جان خودم، وجود مصطفی (پیامبر اسلام) از هر چیز بالاتر است و حتی او برای من از جان خودم نیز عزیزتر و ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، کسانی که شفاعت می‌کنند، از تو یاری می‌طلبند. هر کسی که در تنگنا و سختی است، به تو امیدوار است که بتوانی به او کمک کنی و نجاتش دهی.

هوش مصنوعی: پیمبر بزرگوارت که نشانه‌ای از رحمت برای جهانیان است، آمده است، اما جلوه‌ای از این رحمت در زندگی دنیا و آخرت تو نمایان نیست.

هوش مصنوعی: بودن خاک در حریم تو برای من از آب زندگی بهتر است، و آب فرات، هم برای من از هر آبی دلپذیرتر است.

هوش مصنوعی: از درد و رنجی که دارم، از دایی و فرشتۀ فطرس می‌پرسم که ارزش و مقام تو چه اندازه است، زیرا جز تو کسی نیست که به فریاد من برسد و به دردم گوش کند.

هوش مصنوعی: اگر اشک‌های عزای تو نبود، هیچ‌کس نمی‌توانست به بهشت جاودانی راه پیدا کند و جای امنی داشته باشد.

هوش مصنوعی: تو آن گوهر منحصر به فرد در اعماق بندگی هستی، به گونه‌ای که می‌توان گفت که اصل و نیز ریشه‌ی دریا را تو هستی.

هوش مصنوعی: ای وفا، ای پادشاه زیبایی‌ها، جانم را به عشق تو تقدیم می‌کنم، چه باک که از روی احسانت نگاهی به من بیندازی و بگویی.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من کافی است، چه در این دنیا و چه در دنیای دیگر. اگر چیز دیگری هم به من بدهی، آن برای من اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: ای محبوب، تا کی می‌خواهی از ما چشم‌پوشی کنی؟ فقط یک نگاه به ما بینداز. اگر اینگونه ادامه دهی، سرانجام کار ما به رسوایی خواهد کشید.

هوش مصنوعی: دنیا مانند سوراخ سوزنی تنگ و محدود است. تو می‌دانی و می‌توانی که گره‌های این مشکل را باز کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر تشنگی‌های تو، ما را از این مشکل نجات بده. ای ابر رحمت، مانند سقا به ما آب برسان.

هوش مصنوعی: ما جز این درد بی‌درمان چیزی نداریم و از این دنیا چه نیازی به گفتن است، زیرا تو خود آگاهی و بینایی.

هوش مصنوعی: ای مهدی هادی، تو هم مگر ما را از دست خود رها کردی؟ بیا و از پس پرده بیرون شو تا ما بتوانیم تو را تماشا کنیم.

هوش مصنوعی: به صراحت می‌گویم که یا باید بیرون بیایی و یا تمام مشکلات و بیچارگی‌های ما را به کلی ببخشی.

هوش مصنوعی: برایم یک خانه در دیاری غریب و مورد پسند شاه نیاز دارم. لطفا هر چه زودتر به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: هر کلمه‌ای که می‌گویم، در زندگی آینده‌ام معنای جدیدی خواهد داشت، اما در این دنیا، باید یک کلمه را با کلمه‌ای در همین دنیا عوض کنم.