هوش مصنوعی: ای فارسی‌زبان، تو مانند اسبی هستی که بر عرصه ادب و هنر سوار شده‌ای، در حالی که دیگران نمی‌توانند به این مقام دست یابند.

هوش مصنوعی: شاعرانی که مانند اسب‌های زین شده، وقتی تحت فشار قرار می‌گیرند، جان خود را فدای شعرهای خود می‌کنند و به دنبال حقایق می‌روند.

هوش مصنوعی: وجود تو خود تجلی‌ای از شور و شکوه است و تو را زینت بزرگ افتخارات می‌دانند.

هوش مصنوعی: اگر شعر دلنشین و شیرین تو را در باغ بخوانند، مانند عسلی می‌شود که در چمن به همراه آب زلال و جویبارها جاری است.

هوش مصنوعی: اگر سازنده موسیقی شعری را به نت‌های تارهای سازش پیوند بزند، آن شعر می‌تواند مانند باده‌ای مست‌کننده روح‌نوازی کند و زیر این نت‌ها جان تازه‌ای بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر تو از خار ستایش کنی یا به گل بدگویی کنی، بلبل از زندگی خود بهره‌مند می‌شود، حتی اگر میان خارها باشد.

هوش مصنوعی: از نظر روشنت که مثل شمعی روشناست و دل را شاد می‌کند، و از باغ خیال تو و زیبایی‌های آن بهارها، بهره می‌برم.

هوش مصنوعی: در میهمانی تو، عسل از بال‌های پروانه می‌ریزد و بلبل از خاک کوی تو آواز هزاران زیبا می‌خواند.

هوش مصنوعی: تو با روح لطیف و با زیبایی خود، روح و روان مرا زنده کردی و من برای تو که قد و قامتت زیبا و بار وجودت سنگین است، همه عشق و محبت را نثار می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بنده هیچ چیز با ارزشی مانند قند و شکر یا جواهرات گرانبها ندارد که بخواهد به کسی تقدیم کند.

هوش مصنوعی: در تلاش برای پیدا کردن چیزی ارزشمند، نهایتاً به این نتیجه رسیدم که تنها این مقدار کم از خاک را به دست آورده‌ام. به راستی که دریاها به کلی خشک شده و تبدیل به بیابان‌ها شده‌اند.

هوش مصنوعی: مدتی است که دلگیر و دلسرد شده‌ام از شعر و شاعری. از شاعری شرمسارم و از اشعارش خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: ناخن گمان و خیال تو بر جانم همچون مضراب یک ساز می‌نوازد و مرا به حالتی می‌آورد که شبیه به تارها فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: هر بار که به یاد روزهای دوستی می‌افتم، اشتیاق و حسرتی در جانم بوجود می‌آید که شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق و اشتياق به ديدار محبوب، چنان دل مرا از جا كنده و بُرده است كه به كلي از اختيار خود خارج شده‌ام.

هوش مصنوعی: من به آن سرزمین وابستگی عاطفی دارم و به کسی که آرامش را از جانم گرفته است، احترام می‌گذارم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم نام او را ببرم، در حالی که مردم عادی او را نمی‌شناسند و او از دید بدی‌هایی که در دنیا هست، پنهان است؟

هوش مصنوعی: ارزش وجود او مانند شرابی است که در برابر زاهدان ناشناخته و محجوب است، یا همچون کتابی پروانه‌ای در دست کسانی است که به ظاهر در پی زهد و تقوا هستند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم او را ستایش کنم با صد هزار شعر، باید بگویم که هنوز یکی از هزاران را هم نگفته‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به اهمیت و ارزش بالای یک گنج اشاره دارد که پر از جواهر است و وجودش مانند یک طلسم می‌باشد. این گنج، مانند دریایی بی‌پایان و بی‌کرانه است و ما در کنار آن قرار داریم. به عبارت دیگر، به ثروتی گرانبها و نایاب اشاره می‌کند که به نوعی از آن بهره‌مند شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ای جانا، اگر کسی دلسوزی و دردی داشته باشد، او را ببین که از همه کسانی که غم را تسکین می‌دهند، برای تو بهتر است.

هوش مصنوعی: من به او عشق می‌ورزم و اگر این عشق گناه محسوب می‌شود، پس به جان خودم این عشق و مقام والای آن را می‌ستایم.

هوش مصنوعی: هرگز از کسی جز «وفایی» انتظار وفا نداشته باش، زیرا در همه جا فقط نام وفا وجود دارد و هیچ وفایی واقعی نیست.