هوش مصنوعی: ای ساقی، چهره زیبای خود را نمایان کن و پرده را کنار بزن. در زیر نور ماه، به من نیکی و روشنی بده.

هوش مصنوعی: اگر در نور آفتاب، ستاره را نمی‌بینی، به حبابی که روی جام شراب است نگاه کن.

هوش مصنوعی: من به شدت تشنه‌ام و از آب تشنگی‌ام بیشتر می‌افزایم. از آتش وجودم، نوشیدنی‌ام را بیاور و این التهاب را آرام کن.

هوش مصنوعی: زنی در وجود من آتشی افروخته است، با یک جرعه شراب همه چیز را بسوزاند؛ از بام تا در، همه چیز را نابود کند.

هوش مصنوعی: با زیبایی و جذابیت چشمان تو، نیازی به نوشیدنی نیست. تو به تنهایی می‌توانی آدم‌ها را مست و سرگشته کنی، بی‌آنکه نیاز به چیزی دیگری داشته باشی.

هوش مصنوعی: فقط چشمی می‌تواند زیبایی او را ببیند که بتواند فرق بین حقیقت و کاستی‌ها را بفهمد، نه چشمی که فقط به ظاهر نگاه کند.

هوش مصنوعی: در حسرت دوری تو، اگر گریه کنم، اشک‌هایم را در آب می‌ریزم و آن را به تفسیری از سراب تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر در خواب تو را می‌دیدم، تا روز قیامت خواب را از دست نمی‌دادم.

هوش مصنوعی: به همین دلیل دل من به چاله‌ی گودی که در چانه‌اش وجود دارد می‌افتد تا از پیچ و تاب موهایش، رشته‌ای محکم بسازد.

هوش مصنوعی: اگر یار این خرابی را تحت تأثیر قرار دهد، می‌تواند آن را به وضعیت خراب‌تری برساند؛ او خود این خراب را می‌داند.

هوش مصنوعی: ای ساقی، به من شراب خالص و زیاد بده، زیرا این شراب بی‌حساب، حساب‌ها و دغدغه‌های زندگی را برایم آسان می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر زاهدی از تو بپرسد که شراب چیست، به او بگو که به امید پاسخ "وفایی" نباشد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر تجربه‌ای که داریم، می‌توانیم حقیقت‌ها را بهتر ببینیم، زیرا خود را به زحمت انداخته‌ایم و از اتفاقات تلخ و دشوار درس آموخته‌ایم.