وفایی شوشتری » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کسی گوی سعادت از میان بُرد</p></div>
<div class="m2"><p>که در عالم غم بیچارگان خورد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می عشرت منوش از جام گیتی</p></div>
<div class="m2"><p>که باشد صاف اوهم درد وهم دُرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تکلّف گر نباشد خوش توان زیست</p></div>
<div class="m2"><p>تعلّق گر نباشد خوش توان مُرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>خوش آن عاشق که در کوی محبّت</p></div>
<div class="m2"><p>به جانان جان ز روی شوق بسپرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>مشو ایمن زکید نفس بی باک</p></div>
<div class="m2"><p>مدان هرگز چنان دشمن چنین خُرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>«وفایی» سر بلندی یافت زآنرو</p></div>
<div class="m2"><p>که خود را همچو خاک راه بشمرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

کسی گوی سعادت از میان برد
که در عالم غم بیچارگان خورد
می عشرت منوش از جام گیتی
که باشد صاف اوهم درد وهم درد
تکلف گر نباشد خوش توان زیست
تعلق گر نباشد خوش توان مرد
خوش آن عاشق که در کوی محبت
به جانان جان ز روی شوق بسپرد
مشو ایمن زکید نفس بی باک
مدان هرگز چنان دشمن چنین خرد
وفایی سر بلندی یافت زآنرو
که خود را همچو خاک راه بشمرد

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

کسی گوی سعادت از میان بُرد

که در عالم غم بیچارگان خورد

می عشرت منوش از جام گیتی

که باشد صاف اوهم درد وهم دُرد

تکلّف گر نباشد خوش توان زیست

تعلّق گر نباشد خوش توان مُرد

خوش آن عاشق که در کوی محبّت

به جانان جان ز روی شوق بسپرد

مشو ایمن زکید نفس بی باک

مدان هرگز چنان دشمن چنین خُرد

«وفایی» سر بلندی یافت زآنرو

که خود را همچو خاک راه بشمرد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات