هوش مصنوعی: اگر آسمان، ماه را از دل خود بیرون آورده، پس تو نیز نور خورشید را از وجود خود بیرون آورده‌ای.

هوش مصنوعی: به تماشای زیبایی‌های صورتت نشسته‌ام و دلم از چشمانم به بیرون سرک می‌کشد.

هوش مصنوعی: به خاطر رنگ سبز و زیبایی که در گوشت داری، شگفت‌زده‌ام که چطور این گل خوشبو و خوش‌رنگ از کجا به وجود آمده و بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: من کوری که وجود شق‌القمر را انکار می‌کنم، معجزه‌ای که در ابروی تو نهفته است، مانند شق‌القمر است که به وضوح به نمایش درآمده است.

هوش مصنوعی: ای درخت سرو! به قد و قامت تو ناز و زیبایی سیب مانند صورتت را دیدم و گفتم که ای کاش چشم بد از تو دور باشد، زیرا تو همچون سروی هستی که میوه‌ای شیرین و با ارزش به بار آورده‌ای.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبا و دل‌فریب تو، مانند گندم است که در این دنیا، از همه چیز و همه کس برجسته‌تر و باارزش‌تر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زبانش به شیرینی عسل مزه دار باشد، نمی‌دانی که چه اندازه شیرینی از نمک نیشکر بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: ای استاد! نه‌تنها عشق را به بدی کشتی و دل‌ها را شکستی، بلکه از این مدرسه چه هنری برای این پسر به دست آمده است؟

هوش مصنوعی: کمر کوه از جایش بیرون زده، اما این جوان ترک از کجا این‌همه کوه را از کمرش بیرون کشیده است؟

هوش مصنوعی: هنر شاعری من مانند بال‌ها و پرهای یک کبوتر است که به مقصد تو می‌رسد، به همین خاطر تلاش کرده‌ام تا آن را به بهترین شکل به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: صبحی که به وجود آمده، چهره‌ی جهان را تیره کرده است، مانند شب. به‌خاطر دلتنگی و جدایی تو، کسی از دلش آهی جان‌سوز بیرون آورده است.