هوش مصنوعی: عطر و زیبایی چهره‌ات، مانند شمعی به جانم نشسته و حسرت آن را دارم. نسیم در یک سو به سمت چمن می‌وزد و در سویی دیگر پاییز و گل و سمن به چشم می‌آیند.

هوش مصنوعی: پوشش خود را از چهره بردار تا جهانی پر از شور و شوق شود؛ گروهی به خاطر چهره‌ات، برخی به خاطر موهای تو، عده‌ای به خاطر لب‌هایت و من به خاطر صدایت مجذوب و captivated می‌شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که در صحبت کردن از حسرت و اندوه خود بگویی، گل سوسن قدرت بیانش را از دست می‌دهد، قمر صدای خود را می‌سوزاند، بلبل نغمه‌خوانی‌اش را فراموش می‌کند و طوطی دیگر نمی‌تواند سخن بگوید.

هوش مصنوعی: در زیبایی‌های خرامش‌ها و حرکات تو، سرو درختی از قد و قامت تو حسرت می‌خورد و آب به واسطه‌ی چهره‌ات شیری می‌شود. رنگ و حالت تو، مرا به یاد گل می‌اندازد و از من چهره‌ای زنده و جذاب می‌سازد.

هوش مصنوعی: خیاط از ابتدا برای ما دو لباس آماده کرده است؛ یکی به رنگ سرخ برای تو و دیگری به رنگ خونین برای من.

هوش مصنوعی: هر بار که نشسته‌ای و از پا بری، گویا همه چیز به دور تو می‌چرخد؛ شمعی که از زمین روشن است، ماهی که زمان را روشن می‌کند، عقل و روحی که از وجودت جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: در مورد زیبایی آن خورشید مانند، از شرابی پرسیدم که به او گفتم: چهره‌اش مانند ماه است، موهایی تیره و زیبا دارد، چشمانش مانند غزال‌ها است و ابروهایش مانند ابروهای ختن است.