هوش مصنوعی: در این دوران نه دوستی وجود دارد و نه کسی هست که به درد دل‌هایم رسیدگی کند. من در دیاری غریب و دور از وطن حسنیم در روزگاری به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: به خاطر شوخی‌ها و شیطنت‌ها و بی‌رحمی‌های تو، از چشمانم اشک‌های بی‌قراری جاری شده است.

هوش مصنوعی: من از بلبلان بهاری شنیده‌ام که خارهای قدیمی که آشیان گلزارم را شکسته‌اند، دیگر از یاد رفته‌اند.

هوش مصنوعی: من از ابر دست تو توقعی ندارم، ای ساقی! حتی اگر برایم جامی پر نکنید، چشم امید به میگساری دارم.

هوش مصنوعی: در شبی که به وصال محبوب رسیدم، از سرنوشت بد خود بی‌خبر بودم و نمی‌دانستم که بعد از این شب، انتظار سختی در انتظار است.