ای قفقاز که صفایت از یاد نرود آمده‌ام از اندیشه‌ات ذوق کنم.

کسی که غیرتش به جوش نمی‌آید چه می‌داند از دوری‌ات چه‌ها کشیده‌ام.

بگذار بیایم همدیگر را در آغوش بگیریم و ببوسیم. از دست روزگار دادی بزنیم.

شکوه خداوند را سپاسگزار باشیم که بدین اندازه آزاد شده‌ایم.

ما ترانه‌هایتان را که یادگار عمرها و سال‌هاست می‌خوانیم.

داستان‌های باکو پس از گذشت سال‌ها از زبان‌ها نمی‌افتند.

در سیم‌های غمناک سازم برای باکو ترانه‌ای دیگر هست.

سینهٔ ویرانه‌ام ژرف است و این جواهرات خزانه‌ای دارد.

من قهرمانان باشکوهتان را در سخنانم همیشه یاد می‌کنم.

شمشیر سخنم در برابر ستم تیز است. مانند قهرمانان جهاد می‌کنم.

هیچکس جز تو به برادر خود نمی‌ماند.

در تبریز صدهزار سال هم بگذرد برادران باکویی خود را فراموش نخواهد کرد.

روز آن روز است که راه راست هموار شود و ما یک راست به سوی هم بدویم.

در آن روز شمشیر نمی‌تواند ما را از هم جدا کند. برای وصل ابدی همدیگر را در آغوش می‌کشیم.

فشردن دستان راحم و رستم برای من تا جهان پابرجاست مایهٔ سربلندی است.

رسیدن به چنین سربلندی‌ای در پیری به اندازهٔ رسیدن به آن در جوانی لذت‌بخش است.

تا زبان و خونمان یکی‌ست شکستن این عهد و پیمان شدنی نیست.

تا با مردم این پیمان را بسته‌ایم نمی‌توانیم این ایمان را از خود بزداییم.

به زادگاهمان باکو آمده‌ایم بگذار این تاریخ مایهٔ افتخار باشد.

از شهریار هم در این افق‌ها این نغمهٔ شکسته به یادگار بماند.