هوش مصنوعی: در آن شب زیبا، من و ماه چهره‌هایمان به هم پیوسته بود و چشمانم گویی با اشک و نور مهتاب در هم آمیخته شده بود.

هوش مصنوعی: چقدر دور از لب شیرین تو احساس تنهایی و غم می‌کنم، مانند شمعی که در روزهای تاریک می‌سوزد و درد و شعف در درونم با هم عجین شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی موها و چهره‌ات از میان سایه و روشنایی نمایان شود، ما در زیر درخت سرو چمن به انتظار نشسته بودیم.

هوش مصنوعی: ما با دست خود، غربالی از نقره که به خواب آرامش می‌دهد در شب ماه‌بهره داشتیم و در آن روزی را گذرانده بودیم که عطسه‌های ناز و شاداب صبحگاهی در دل مستان جا می‌کرد.

هوش مصنوعی: من در حالی که اشک‌های خونینی می‌ریختم، با خنده‌ی مهتاب و نگاهی به زیبایی شبنم و گل، در حال سردادن احساسات خود بودم.

هوش مصنوعی: از نگاه تو خوشحال و شادمانم و به زیبایی تو هم نزدیکم. در این حالت، به گونه‌ای احساساتی را در خود بوجود آورده‌ام که باعث شده است هر گوشه و زاویه‌ای از وجودم پر از آشفتگی و هیجان باشد.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه دل خود را در زلف تو ببندیم، ما همه رشته‌های محبت را از هر چیزی گسسته بودیم.