هوش مصنوعی: تا چه زمانی مانند باد در پی هدف‌های خود خواهی دوید، ای کعبه‌ای که به آن امید دارم؟ به من نگاه کن و ببین که چقدر از آرزوهایم دور مانده‌ام.

هوش مصنوعی: دل‌تنگ شب‌های تاریکم و به ستاره‌ها نگاه می‌کنم، گویی چراغی برای روشن کردن صبح زود من است.

هوش مصنوعی: من مانند لاله‌ای هستم که از شعله عشق تو زنده‌ام، و این نشان‌دهنده‌ی داغ ندامتی است که در دل من گذاشتی.

هوش مصنوعی: دل دیوانه‌ام به زلف‌های تو چنگ زده بود، اما حالا که پری گسسته از زنجیرش است، من هم از بند تو رها شده‌ام.

هوش مصنوعی: رفتنت به جای دیگری باعث شد که تو مرا فراموش کنی. من هم به گور می‌روم، چون دیگر جایی در زندگی‌ات ندارم.

هوش مصنوعی: من از فرشته‌های بهشتی بودم و به دام افتادم، اما تو هنوز کودک بودی و نتوانستی مرا نگه‌داری.

هوش مصنوعی: چون کودکانی که بی‌پرده و شفاف گریه می‌کنند، من نیز نمی‌توانم پنهان کنم که از نگاه تو دور افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: من فقط یک خط سبز از عشق را مطالعه کرده‌ام و حالا به خاطر نادانی‌ام در این زمینه، احساس شرمساری می‌کنم.

هوش مصنوعی: گفتی که برای درمان حال پریشانم باید به صبر پناه ببرم، اما من خود به این دردآور بی‌پناهی عادت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای مادر آسمان، فرزند بزرگوار خدا چه اشکالی داشت که من از سرنوشت بدی به دنیا آمده‌ام؟

هوش مصنوعی: طوفان عشق هرچه قدر می‌تواند بگوید و انجام بدهد، اما من شمعی هستم که در مقابل باد، در وهله‌ای از آن، در حجلهٔ چراغی که می‌درخشد، به سادگی خاموش می‌شوم.

هوش مصنوعی: بدون تارهای موی تو، دل را با نواهای نسیم و ساز عبادت تسکین می‌دهم.

هوش مصنوعی: در کوه‌های عشق و ارتباط وفاداری، آبشاری از غم با اشک‌های شادی من و نغمه‌های خوشحالی‌ام به صدا درآمد.

هوش مصنوعی: با این خط ناخوانا و ناتمام، نوشته‌هایم در جستجوی نسخه‌ای از شعرهای مدادیم، در حال دود شدن و گم شدن هستند.

هوش مصنوعی: در شب، عشق و جدایی حاکم بود و ماه همچون شهریاری درخشید تا نور محبت مرا راهنمایی کند.