هوش مصنوعی: لب‌های تو مانند لاله‌ای است که در حال شکفتن و پرآبی قرار دارد، و در عوض دل من مثل چشمه‌ای درخشان و زیباست که در بی‌قراری و انتظار به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات، زیبایی تو از روزنه چشمانم می‌تابد و مثل ماهی در شب‌های تاریک دل من، نور می‌بخشد.

هوش مصنوعی: امروز از زندگی و خوشی‌ها استفاده کن، زیرا زمان شادی و لذت به سرعت می‌گذرد و مانند لاله و شبنم که زود از بین می‌روند، عمر آن نیز کوتاه است.

هوش مصنوعی: به گذشته‌های دور نگاه کن که دوران جوانی ما مانند گل‌های شادابی در این سیلاب غم و اندوه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: ای بت زیبا، تو گنجینه‌ای از زیبایی و جوانی هستی، اما وفای تو بی‌احساس و ناپایدار است. وفای بدون محبت، مانند گوهری نایاب است که به راحتی یافت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از دور افراد زیادی هستند که به من محبت دارند، اما از نزدیک، کسانی هستند که به من آسیب می‌زنند. وفای مردم با من مثل قصه‌ی رستم و سهراب است.

هوش مصنوعی: با ظاهری آرام و بی‌خطر به نظر می‌آیم، اما در درون من طوفانی شدید جریان دارد. بنابراین از من دوری کن، زیرا آن کسی که بیرون از آب می‌ماند، خودش در عمق مشکلات و نابسامانی‌ها گرفتار است.

هوش مصنوعی: در این زندگی بی‌فایده، جز خواب‌های آشفته چیزی وجود نداشت. چه زمانی می‌توانم به آرامش واقعی برسم که بتوانم بگویم خواب‌هایم آرامش دارند؟

هوش مصنوعی: زندگی و روشنایی را نمی‌دانم چه رمزی دارد، اما مرگ تاریک او شبیه همسری ناپاک است.

هوش مصنوعی: دختر دهقان که چهره‌اش زیبا و دلنشین است، شبیه به گل بنفشه به نظر می‌رسد، ولی لب‌هایش که شیرین‌اند، ممکن است باعث حسادت دیگران و ایجاد گفت‌وگوهای منفی در مورد او شود. این زبان‌ها مانند نیشی هستند که بر دل اربابان می‌نشیند.

هوش مصنوعی: سخن هیچ‌گاه به این شیرینی و لطافت و روانی نیست. خدا را، شهریار! این طبع مانند جوی آب است.