هوش مصنوعی: مسافری که با اشک‌های من در حال حرکت است، دل من دیگر نمی‌تواند سنگینی دوری او را تحمل کند.

هوش مصنوعی: اگر در دوزخ بنشینم و با دیگران باشم، او به کنار من نخواهد آمد زیرا آتش وجودم او را دور می‌کند.

هوش مصنوعی: در دل عاشقان چنان باری از درد و غم وجود دارد که گویی نهر خونی از چشمانشان جاری است. من مانند ماه نو که تازه و سرشار از زیبایی است، با ناز و طراوت، به جلو می‌روم.

هوش مصنوعی: از من جدا شد و من او را دیدم، اما به خاطر ترس و غریبگی‌ام در میان شلوغی و سر و صدا، حس کردم که مثل یک کودک گمشده تنها مانده‌ام.

هوش مصنوعی: به محبوب من بگو که پیغامم را برساند، زیرا من از دوری او به شدت رنج می‌برم و جانم در حال نابودی است.

هوش مصنوعی: به درد دل من توجه کن که آهنگ قافیه‌ساز نمی‌تواند صدای نای را بخواند و دل شکسته من را تسکین دهد.

هوش مصنوعی: ای دل غمگین و زخم‌دیده، چرا دردمندانه ناله می‌کنی؟ آن شکوفه‌ی خوشبو و شاداب، مانند پرنده‌ای که بالش شکسته است، نمی‌تواند از حال تو باخبر شود.

هوش مصنوعی: دل من به شدت می‌تپد و آرزو دارد که پرنده‌ای زیبا بیاید و بر روی صفحه‌ای نقش ببندد.

هوش مصنوعی: من نور حقیقت و علم هستم و چیزی جز ابرهای تردید را نمی‌شناسم. ماهی که خود به همه چیز آگاه است، باید این همه دانش داشته باشد.

هوش مصنوعی: هر جا که به چمنزار رسیدی، از ابر بهاری بخواه تا به یاد من اشکی بریزد.

هوش مصنوعی: وقتی که لحظه‌های وصال تمام شود، امیدوارم که بی‌قراری ما هم ادامه نداشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر به وصال محبوب نرسم، ای شهریار، دغدغه‌ی دوری از او کجاست؟ مرگ کجاست که ما را از این زندگی پر از غم نجات دهد؟