هوش مصنوعی: شمع من روشن شد و پروانه به دور آن پرواز کرد، بازار عشق و علاقه‌ی عاشقان دوباره برپا شد.

هوش مصنوعی: شمع شادی در آغوش اشک و آه روشن شد و ابری به هم آمد و ماهی را در بر گرفت.

هوش مصنوعی: چقدر خوب است اگر جایی خبری از تو باشد که دوست بی‌خبر از ما سراغ بگیرد و احوال ما را جویا شود.

هوش مصنوعی: بار غم و اندوهی که بر دوش آسمان سنگینی می‌کرد، به خاطر این زلف و شانه‌ها، از روی دوش من برداشته شد.

هوش مصنوعی: این داستان عشق بسیار طولانی و پیچیده است، به‌گونه‌ای که نمی‌توان آن را به اختصار بیان کرد.

هوش مصنوعی: یک تار موی او را به دنیای دوگانه‌ای که داریم، نمی‌فرویم. ما با عشقش به این معامله افتخار کرده‌ایم و از آن سربلند هستیم.

هوش مصنوعی: زمانی که او با ابرو و مژگانش چنان نگاهی می‌انداخت، که چشمی مست و شگفت‌انگیز حس وجود دشمنی را به اراده تمام می‌کرد و با یک دست نیزه‌ای در دست می‌گرفت و با دست دیگر سپری در دفاع.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که مانند یک شمع می‌درخشد، در دل صبحگاه با نسیم صبحگاه چشمک می‌زند و دلی که در آغوش غم شب، چهره‌ای از امید و زیبایی را به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چشم نرگس مانند فردی مست می‌ماند که در این باغ، قطرات شبنم بر روی گل‌ها نشسته است و لاله هم در دستش جام طلا را گرفته است.

هوش مصنوعی: شعر خواجه تازه و شاداب بود، ولی شاعری مانند تو هم که از احساسات خود و اشک‌هایش الهام می‌گیرد، شعرش همین‌طور زنده و دلنشین است.