شهریارغزل شمارهٔ ۱۹ - دیدار آشنا
ماهم که هالهای به رخ از دود آهش است
دائم گرفته چون دل من روی ماهش است
دیگر نگاه وصف بهاری نمیکند
شرح خزان دل به زبان نگاهش است
راه نگاه بست به چشم سیه که دید
موی دماغها همهجا خار راهش است
دیدم نهان فرشتهٔ شرم و عفاف او
آورده سر به گوش من و عذرخواهش است
روز سیاه دیده به چشم و به قول خود
دود اجاق، سرمهٔ چشم سیاهش است
دیگر نمیزند به سرِ زلف، شانهای
وآن طُرّه خود حکایت عمر تباهش است
بگریخته است از لب لعلش شکفتگی
دائم گرفتگی است که بر روی ماهش است
افتد گذار او به من از دور و گاهگاه
خواب خوشم همین گذر گاهگاهش است
هر چند اشتباه از او نیست لیکن او
با من هنوز هم خجل از اشتباهش است
اکنون گلی است زرد ولی از وفا هنوز
هر سرخ گل که در چمن آید گیاهش است
این برگهای زرد چمن نامههای اوست
وین بادهای سرد خزان پیک راهش است
در گوشههای غم که کند خلوتی به دل
یاد من و ترانه من تکیهگاهش است
من دلبخواه خویش نجُستم ولی خدا
با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است
من کیستم؟ اسیر محبت، گدای عشق
وز مُلک دل که حسن و هنر پادشاهش است
در شهر ما گناه بود عشق و شهریار
زندانیِ ابد به سزای گناهش است
غزل شمارهٔ ۱۸ - خودپرستی خداپرستی: تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر استغزل شمارهٔ ۲۰ - بر سر خاک ایرج: ایرجا سر بِدَرآور که امیر آمده است
اطلاعات
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: همراهان گنجور
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۱۹ - دیدار آشنا به خوانش پری سانکنی عندلیب
حاشیه ها
1388/12/09 09:03
یعقوب خاوری
بیت 5 گذار درست است و در مصرع دوم آن گاه گاهش جدا نوشته شود بهتر است.
---
پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.
1392/12/26 12:02
مرتضی
اگر در مصرع اول گاهگاه سر هم نوشته شده، چه دلیلی برای جدا کردن آن در مصرع دوم هست؟
1394/08/06 09:11
فاطمه
شرح اشعارو از کجا میتونم ببینم؟؟؟؟