هوش مصنوعی: نیروهای صبحگاهی از سمت ماه به حرکت درآمدند و در هر گوشه، ستاره‌ها مانند پرچم‌هایی درخشان بر افراشته‌اند، در حالی که آفتاب مانند یک شاهین بر فراز آسمان نشسته است.

هوش مصنوعی: در افق شب، دریاچه‌ای به رنگ لاجوردی است که مه و ستاره‌ها در آن تابش و تپش دارند، مانند ماهی‌ای که در آب شنا می‌کند.

هوش مصنوعی: سحرگاه، صدای گنجشک‌ها و سیاه‌پوشی طبیعت نشان‌دهنده‌ی پایان شب و آمدن روشنایی روز است، و با طلوع خورشید در دشت، آواز خوک‌ها و دیگر موجودات زنده آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: در جستجوی تو ای صبح، در دل شب تار، بارها با آه و ناله، راهم را پیش گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، وقتی که بر خیمه فرمان می‌زنی، به مانند خورشید که به شمشیر و کلاه‌خود شاهی تکیه می‌دهد، از خیمه بیرون بیا و بر دیگران تأثیر بگذار.

هوش مصنوعی: بهتراز آن است که به کارد و شمشیر او توجه کنی، چرا که درد و غبار زمانه، تنها بخشی از حقیقت است. در واقع، عشق و احساسات عمیق، مانند آینه‌ای هستند که نشان‌دهنده عمق عشق و محبت هستند.

هوش مصنوعی: در دنیای تاریک و پر از ظلمت، دیگر چشمه‌ای از آب زندگی و بقا باقی نمانده است و تنها نور زیبایی و جمال بقیت الله است که در دل این تاریکی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ای مشعل هدایت شرق، از افق ظهور کن و گمراهان را از راهی که در آن گرفتار شده‌اند، نجات بده.

هوش مصنوعی: از سایه‌ای که بر روی زمین می‌افکنی، خوشحال هستم. اما چه کار می‌توانم بکنم که پرنده آسمان کجا و کبوتر چاه کجاست؟

هوش مصنوعی: فرشتگان به خاطر مقام آدم، با ناز و لطافت بر درگاه تو تعظیم کردند و این نشان از عظمت توست.

هوش مصنوعی: خوشحالم که داستان تو بر سر زبان‌ها افتاده است؛ زیرا ممکن است این نقل از زبان‌ها، خود گواهی بر درستی آن داستان باشد.

هوش مصنوعی: خبر خوشی از خدا دریافت کردن و در عین حال مشاهده کردن که این انسان‌ها پر از خودبینی و خودخواهی هستند.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که در برابر زیبایی‌های نهفته و پنهان خداوند باز و حساسند، چرا باید از اسرار ناخودآگاه و غیب بی‌خبر باشند؟

هوش مصنوعی: کسی که به صدای خدا گوش نمی‌دهد، داستان عشق من را تنها یک افسانه بی‌محتوا می‌داند.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی که در دل شهریار چه حالتی وجود دارد؟ به سختی‌های من نگاه کن تا ببینی چقدر دردمند و رنجور هستم.