هوش مصنوعی: وقتی ابرویت را نچرخاندی و به سمت من نیامدی، بهتر است به گوشه‌ای بروی. چون وقتی من و چشمت در آن گوشه‌ها می‌نشینیم، داستان دیگری رقم می‌خورد.

هوش مصنوعی: وقتی که دل را به زلف تو سپردم، هیچ آرامشی پیدا نکردم. برو که تو هم مثل من نمی‌توانی در چنگال زلفت آرامش داشته باشی.

هوش مصنوعی: من به جان تو قسم، که هرگز کسی را جای تو انتخاب نخواهم کرد. تا زمانی که تو پیش من هستی، هیچ کس دیگری را به جای خود نمی‌گذاری.

هوش مصنوعی: در باغ عشق تو هیچگاه از زیبایی‌ها و شادی‌ها بهره‌ای نبردم، و در روزی که زیبایی تو در اوج خود است، تو نیز از گل‌های عشق چیزی نصیب نخواهی برد.

هوش مصنوعی: تو به مانند نگینی در حلقه رندان شده‌ای که با درخشش خود، چشم من را با هر نگاه به سوی خود جذب می‌کنی.

هوش مصنوعی: کسی که مانند من، محبوبش دل و ایمانش را با زیبایی‌هایش باخته، نمی‌تواند درک کند که از دست دادن دل و ایمان چه معنایی دارد.

هوش مصنوعی: من از این که آه من می‌تواند تو را به دوزخ ببرد خوشحالم، اما دوزخ چه بر تو می‌تواند بکند در حالی که خود تو بهشت برینی!

هوش مصنوعی: انسان قادر است که دیگران را به جهنم ببرد یا به بهشت برساند، اما حسد او مانع می‌شود که بتواند به آرامش دست یابد و در نهایت، او باید تصمیم بگیرد با چه کسانی هم‌نوا و هم‌سفر باشد.

هوش مصنوعی: ای خدا، دیگر آسمان را مریضی و بلا نفرست، زیرا تو خود با این قد و قامت بلای زمین هستی.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ی کمان خم شده‌ام تا از تیر غم، به رستم قدرت بزنم و از نگاه کینه‌ت باز پس بگیرم.

هوش مصنوعی: تو به اشعار زیبای شهریار علاقه‌مندی و من نمی‌دانم به چه کسی بگویم که شعر دلنشین از دل اندوه من خارج نمی‌شود.