شهریارغزل شمارهٔ ۱۵۳ - غوغا میکنی
اطلاعات
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۱۵۳ - غوغا میکنی به خوانش نوح منوری
غزل شمارهٔ ۱۵۳ - غوغا میکنی به خوانش پری ساتکنی عندلیب
حاشیه ها
من یک متن دارم که بیت اولش این هست: گل خندان گرنخندد چه کند؛علم ازمشک نبندد چه کند:وادامش این غزل ازشهریار است که در153 امده است ایا درست میگویم؟
---
پاسخ: با تشکر، بیتی که آورده‌اید هموزن این غزل نیست، لذا نمی‌تواند جزء آن باشد.
با سلام.
در این آدرس بیت های دیگری نیز برای این شعر آمده است:
پیوند به وبگاه بیرونی
با سلام من متن شعر را جای دیگر به نحو زیر دیده ام ولی منبع درستی ندارم فقط سوال دارم که کدام درست است ..
ای غنچه ی خندان چرا خون در دل ما می کنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وامی کنی
از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می کنی
ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
بادوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی
آتش پرید از تیشه ات امشب مگر ای کوهکن
از دست شیرین درد دل با سنگ خارا می کنی
با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می کنی
امروز ما بیچارگان امید فردائیش نیست
این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می کنی
دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی به سر
آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی
آه سحرگاهم ترا ای شمع مشتاقم به جان
باری بیا گر آه خود با ناله سودا می کنی
ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن
در گوشه ی میخانه هم ما را تو پیدا می کنی
ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن
شور افکن و شیرین سخن اما تو غوغا می کنی
در غزل 153 در بیت4 در مصراع دوم به جای (زشت است) نوشته شود(زشت آید) بهتر خوانده می شود.
ونیز دربیت5در مصراع اول به جای(فرداییش نیست) نوشته شود(فردایی ندید)بهتر خوانده می شود.
بسم الله الرحمن الرحیم
درکتاب سرود فرشتگان(مجموعه غزلیات شهریار) بامقدمه وشرح حال یدالله عاطفی و خوشنویسی اشعار یدالله عاطفی انتشارات زرین چاپ دوم 1391
این غزل رابه همان صورت صطفی عرض کرده اند آورده است لطفا اصلاح کنید
خیلی شعر خاصیه
منظور خار در بیت اول میتونم بپرسم چیه
بسم الله الرحمن الرحیم
آقامحمد خار به خود بستن در این بیت کنایه از اینه که یه کاری میکنی که ما رو از خودت دور کنی
بسم الله الرحمن الرحیم
به نظر می رسد خار به خود بستن حاظر شدن معشوق با دیگرانی که هرگز ملاطفت و ملایمتی با او ندارند مانوس شدن و مرتبط شدن است. اما با عاشق دلسوخته خود حاظر نیست مانوس شود
وقتی میخواین گلی رو بچینید خار مانع میشه شهریار اینجا به همین موضوع اشاره داره در مصرع اول معشوق تشبیه به گل شده و در مصرع دوم کم محلی ها و ناملایمتی هایی که باعث میشه شهریار به معشوق نرسه رو به خار تشبیه کرده
این شعر رو از طفولیت حفظ بودم چون سنم خیلی کم بود خاطرم نیست ازروی چه نسخه میتونه باشه ولی بیت سوم اینچنین بود
ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست بی رحمی و با دشمن مدارا میکنی
منظور بیت اول زمانی بوده که شهریار جلوی در عشقش منتظرش میمونده اما هر سری عشقش با کسی میومده بیرون خار منظور اون شخص بوده که همراهش بوده
یکی به من میتونه استعاره این بیت رو بگه. ای غنچه خندان....
غنچه‌ی خندان استعاره از معشوقه ی شاعر و خار نیز استعاره از تندخویی ها و کجتابی های معشوق است.
خون در دل، یا خون به دل کردن هم کنایه از سخت آزرده و رنجیده شدن است.
البته جناب شهریار بی جهت خون به دل شدن را در این بیت نیاورده چرا که خونین دل بودن از ویژگی های گل لاله است و با غنچه ی خندان علاوه بر تناسب، تضادی هم بین خندان بودن غنچه و خونین دل بودن لاله به وجود می آورد.
چرا چون لاله خونین دل نباشم!؟
که با ما نرگسِ او سر گران کرد ...
حافظ
با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی‌غزال اما چه زیبا میکنی
واژه ی نازک در این بیت نقش عجیبی در تصویر سازی معشوق پیش چشم مخاطب ایفا می‌کند. البته به صورت غیر مستقیم. چرا که به عنوان صفت برای خیال خود شاعر در نظر گرفته شده اما نازکی ابرو و هلالی شکل بودنش رو پیش چشم حاضر می‌کند. و نکته ی دیگری که این بیت را خیلی برجسته کرده حذف مفعول 《این کار را》 قبل از ردیف می کنی است... این کار را؛ یعنی ابرو کشیدن از ملال