هوش مصنوعی: هر لحظه که صدای من بلند می‌شود، به یاد دیگران بیفتید و از ناراحتی‌های زندگی نترسید. نگذارید کسی در مسیر زندگی کودکانه شما دچار دردسر شود.

هوش مصنوعی: در زیر سایه‌ی درخت سرو، کسی به کمک دیگران نمی‌آید. چه بسا که در آنجا بی‌کسی وجود دارد که اگر زمین بیفتد، کسی به فریادش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: من هیچ‌کس را مانند تو که این‌قدر دیر با او آشنا شدم، ندیده‌ام، اما افسوس که تو اکنون غریبه شده‌ای، ای ماهی که دیر به من آشنایی.

هوش مصنوعی: آرزو دارم که در دامن تو بگریم تا بتوانم صدای دلم را که بی‌صداست، به پایان برسانم.

هوش مصنوعی: آتش دل من داستان تو را بازگو می‌کند. لب‌هایت را بر هم فشار بده که من صدای واویلا را مانند نای بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: از درد جدایی ناله و زار زار من بلند شد، و با اشتیاق دیدار، گریه‌ام به شدت افزایش یافت.

هوش مصنوعی: من تو را پرورش دادم تا به ارزش و بها برسی، اما تو ای عزیز، ارزش واقعی محبت را فراموش کرده‌ای.

هوش مصنوعی: در نهایت، نتیجه خدمت‌های طولانی‌ام به دوست این شد که صحبت‌های ناخوشایند و بی‌احترامی را بشنوم.

هوش مصنوعی: جز خوبی و بدی چیزی باقی نمانده است. چه فایده‌ای دارد که نه عشق من باقی مانده و نه زیبایی تو؟ افسوس!

هوش مصنوعی: ای کاش که آن معشوقم مهربان شود. اگر نبود، نمی‌دانم چه باید بکنم، ای خدای من.

هوش مصنوعی: من فرمانروای عشق هستم و در برابر زیبایی تو به عنوان گدا ایستاده‌ام. ای پادشاه زیبایی، مرا دلسرد نکن.