هوش مصنوعی: در یک روز زیبا از باغ خوشبو شیراز، بویی به من می‌رسد که از زیبایی گل نرگس و درخت نارنج است. این عطر دلنشین دوباره مرا به خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: سرو زیبای ارم از دور به من سلام کرد، اما من انتظار داشتم کسی که اینقدر زیبا و ناز دارد، جدی‌تر به من توجه کند.

هوش مصنوعی: آدم فکر کرد که به خاطر زیبایی‌های شهر شیراز، مانند درختان سرو و گل‌های سمن، در میان نعمت‌ها و خوشی‌ها قرار دارد و به همین دلیل به او انگیزه و شوقی برای زندگی داد.

هوش مصنوعی: طلوع آفتاب زندگی من از جانب کوه باباکوهی است، که این نور و روشنی از آن کوه بلند و افتخارآمیز به من می‌تابد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که آتشکدهٔ پارس به خاطر یادآوری معبد زرتشت دوباره جان گرفته و برای من دری به سوی دانش و نور باز شده است.

هوش مصنوعی: فریدون، که خالق و استاد در کلام است، بار شیرینی از اهواز به شیراز فرستاد تا قافلهٔ شکر را راهی کند.

هوش مصنوعی: با سر نامه‌ای را گشودم که در آن چیزهای پنهانی وجود داشت، زیرا خود خواجه نیز در این رازها به من پرده برداشته است.

هوش مصنوعی: شمعی از شخصیت شیخ در شبستان روشنایی می‌بخشد. هرچند که پروانه اجازه پرواز به من نمی‌دهد، اما هنوز هم نور و گرمای آن شمع مرا جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: احساس شوری که در این ساز شعر وجود دارد، به من پیام‌هایی از زیبایی و جذابیت می‌دهد که از پشت پردهٔ شخصیت جذاب به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل من از حسرت پرواز در کنج قفس می‌سوزد. حتی اگر چمن هم آواز من باشد، باز هم به من کم کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: تا ببینم این سرنوشت چقدر می‌تواند بازی کند؛ زیرا در این عشق که خوب آغاز شده، من دیگر نردهای زیادی باخته‌ام.

هوش مصنوعی: من یادگاری از روزگاران گذشته‌ام و ای نقاش، زحمت نکش و نگران نباش که من به جایی پرواز نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: شهریارا، در غزل عشق نمی‌توان محدود شد، پس بگذار ساز بیاید و داستان این درد عاطفی را برایم بگوید.