اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چراغم روشن است از روی آتشپاره‌ای امشب</p></div>
<div class="m2"><p>به رغم دیده از دل می‌کنم نظاره‌ای امشب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چو چشم خویش مست جام امّیدی نمی‌دانم</p></div>
<div class="m2"><p>چه ساغر‌های حسرت می‌کشد بیچاره‌ای امشب</p></div></div>

دیوان غزلیات اسیر شهرستانی به تصحیح و تحقیق غلامحسین شریفی ولدانی - جلال الدین بن میرزا مومن اسیر شهرستانی - تصویر ۴۹۸

شمارهٔ ۵۵

چراغم روشن است از روی آتشپاره ای امشب
به رغم دیده از دل می کنم نظاره ای امشب
چو چشم خویش مست جام امیدی نمی دانم
چه ساغر های حسرت می کشد بیچاره ای امشب

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از شعله‌ای که چراغش را روشن کرده صحبت می‌کند و به رغم اینکه چشمانش نمی‌توانند خوب ببینند، از دل خود به تماشای چیزی مشغول است. او در حالتی مست از امید، ندانسته است که چه حسرت‌هایی بر دلش سنگینی می‌کند. به طور کلی، فضایی از آرزوها و دردهای درونی را به تصویر می‌کشد.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: امشب با وجود اینکه نمی‌توانم با چشمانم ببینم، از دل به تماشای چیزی می‌نشینم و چراغ من به خاطر شعله‌ای روشن است.

چراغم روشن است از روی آتشپاره‌ای امشب

به رغم دیده از دل می‌کنم نظاره‌ای امشب

هوش مصنوعی: وقتی که چشم من در دنیای امید غرق شده، نمی‌دانم چه مقدار از حسرت و آرزو را آن بیچاره در دل خود تحمل می‌کند امشب.

چو چشم خویش مست جام امّیدی نمی‌دانم

چه ساغر‌های حسرت می‌کشد بیچاره‌ای امشب

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده