اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بسکه دارد دل توکل بر هوا</p></div>
<div class="m2"><p>میزند عمدا تغافل بر هوا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زاهد از باده اگر سازد وضو</p></div>
<div class="m2"><p>افکند سجاده چون گل برهوا</p></div></div>

شمارهٔ ۵۲

بسکه دارد دل توکل بر هوا
میزند عمدا تغافل بر هوا
زاهد از باده اگر سازد وضو
افکند سجاده چون گل برهوا

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به عمق توکل و بی‌خیالی دل اشاره می‌کند. او می‌گوید که دل بر هوا و بی‌پایه است و گویی عمداً بر نادانی خود تکیه می‌کند. همچنین، زاهدی که از شراب وضو می‌سازد، نمازی را به صورت بی‌توجهی بر زمین می‌افکند؛ مانند گلی که بر روی هوا می‌افتد. این اشعار به بی‌فکری و ناهنجاری‌های زاهدانه اشاره دارند.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: دل تو به شدت به امید و آرزو در پرواز است و عمداً خود را غافل نشان می‌دهد تا از واقعیت تلخ دور بماند.

بسکه دارد دل توکل بر هوا

میزند عمدا تغافل بر هوا

هوش مصنوعی: زاهد اگر برای پاکی از شراب وضو بگیرد، سجاده‌اش را مثل گل در هوا می‌اندازد.

زاهد از باده اگر سازد وضو

افکند سجاده چون گل برهوا

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده