اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نظاره خطش از هوش می برد ما را</p></div>
<div class="m2"><p>به سیر باغ بناگوش می برد ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چه اوجها که گرفتیم تا غبار شدیم</p></div>
<div class="m2"><p>نسیم کوی تو بر دوش می برد ما را</p></div></div>

دیوان غزلیات اسیر شهرستانی به تصحیح و تحقیق غلامحسین شریفی ولدانی - جلال الدین بن میرزا مومن اسیر شهرستانی - تصویر ۸۹

شمارهٔ ۶

نظاره خطش از هوش می برد ما را
به سیر باغ بناگوش می برد ما را
چه اوجها که گرفتیم تا غبار شدیم
نسیم کوی تو بر دوش می برد ما را

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به زیبایی و جذابیت نگاه معشوق اشاره می‌کند که همگان را مجذوب می‌کند. او به حیرت و شگفتی‌ای که ناشی از آن نگاه است، پرداخته و به یادآوری لحظات زیبا و عاشقانه در باغ دلنشین اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که عشق به معشوق آن‌ها را به سفر و دنیای جدیدی می‌برد.

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: خط خوش او چنان جذاب است که ما را از عقل و هوش خود می‌برد و به زیبایی‌های باغ و جلوه‌های دل‌انگیزش می‌کشاند.

نظاره خطش از هوش می برد ما را

به سیر باغ بناگوش می برد ما را

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، ما به اوج های زیادی دست یافتیم و در نهایت به مقام های بلندی رسیدیم. اکنون نسیم آرام و ملایم کوی تو، ما را با خود می برد و به سمت تو می‌کشاند.

چه اوجها که گرفتیم تا غبار شدیم

نسیم کوی تو بر دوش می برد ما را

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده