اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما</p></div>
<div class="m2"><p>همراز دل مایی و هم راز دل ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صیدش نکند آفت آرام که دارد</p></div>
<div class="m2"><p>انداز سر زلف تو پرواز دل ما</p></div></div>

شمارهٔ ۴۲

تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما
همراز دل مایی و هم راز دل ما
صیدش نکند آفت آرام که دارد
انداز سر زلف تو پرواز دل ما

هوش مصنوعی: این شعر به انتظار و longing عاشقانه اشاره دارد. شاعر از محبوبش می‌خواهد که به صدای دل او گوش کند و می‌گوید که او همراز و همراز دل اوست. عشق او چنان جذاب و دل‌انگیز است که آرامش را از او می‌گیرد و پرواز دلش به خاطر زیبایی و لطافت محبوب تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: تا کی باید به نداهای دل ما گوش ندهی؟ تو که همسر و همدرد دل ما هستی.

تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما

همراز دل مایی و هم راز دل ما

هوش مصنوعی: آرامش و امنیت او را نمی‌گیرد، چرا که زیبایی و چهره‌ات مثل پرواز کردن دل ماست.

صیدش نکند آفت آرام که دارد

انداز سر زلف تو پرواز دل ما

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده