اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بهر پاس عشق خاموشی نشد دمساز ما</p></div>
<div class="m2"><p>پر بلند افتاده بود این پرده آواز ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنقدر وسعت ندارد زود رسوا می شود</p></div>
<div class="m2"><p>آسمان را نیست تاب شوخی پرواز ما</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

بهر پاس عشق خاموشی نشد دمساز ما
پر بلند افتاده بود این پرده آواز ما
آنقدر وسعت ندارد زود رسوا می شود
آسمان را نیست تاب شوخی پرواز ما

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عمیق عشق و دشواری‌های آن اشاره دارد. عشق به رغم خاموشی‌اش، هنوز هم با شکوه و زیبایی وجود دارد. پرده‌ای که بر روی آن آواز می‌خوانیم، نشان‌دهنده عمیق بودن این احساس است. اما عشق نمی‌تواند همیشه پنهان بماند و در نهایت، ابعاد آن نمایان می‌شود. شاعر به محدودیت‌ها و تنش‌های ناشی از این احساسات اشاره می‌کند و می‌گوید که آسمان (نماد آزادی و پرواز) تاب تحمل این عشق را ندارد.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: برای حفظ عشق، سکوت نکردیم و در کنار هم، صدای ما به بلندی پرده‌ای بود.

بهر پاس عشق خاموشی نشد دمساز ما

پر بلند افتاده بود این پرده آواز ما

هوش مصنوعی: آسمان آنقدر ظرفیت ندارد که بتواند به راحتی پنهانی در پروازهای ما شوخی کند و به سرعت افشا خواهد شد.

آنقدر وسعت ندارد زود رسوا می شود

آسمان را نیست تاب شوخی پرواز ما

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده