اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد فزون بیغم شکست خاطر دلگیر ما</p></div>
<div class="m2"><p>کو خراجی تا کند بار دگر تعمیر ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در بیابان جنون خضریم کز سودای عشق</p></div>
<div class="m2"><p>موج آب زندگی شد حلقه زنجیر ما</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰

شد فزون بیغم شکست خاطر دلگیر ما
کو خراجی تا کند بار دگر تعمیر ما
در بیابان جنون خضریم کز سودای عشق
موج آب زندگی شد حلقه زنجیر ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس دلشکستگی و غم خود سخن می‌گوید. او به دنبال کسی است که بتواند به زندگی‌اش رنگ و تعمیر ببخشد. همچنین، او به تأثیر عشق بر زندگی‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که عشق مانند حلقه‌ای زنجیر کننده، او را در دنیایی از جنون و آرزوها قرار داده است.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: دلمان زخم‌خورده و ناخوش است و دیگر نمی‌توانیم تحمل کنیم. چه کسی خواهد بود که دوباره به ما کمک کند و مشکلات‌مان را برطرف کند؟

شد فزون بیغم شکست خاطر دلگیر ما

کو خراجی تا کند بار دگر تعمیر ما

هوش مصنوعی: در دنیای توهم و دیوانگی، ما به مانند علفی سبز هستیم که به دلیل عشق به زندگی و آرزوهایمان، گرفتار و محدود به زنجیری شده‌ایم.

در بیابان جنون خضریم کز سودای عشق

موج آب زندگی شد حلقه زنجیر ما

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده