اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نسیم بی نیازی کرد تا روشن چراغم را</p></div>
<div class="m2"><p>هوای ناامیدی برد از سر کشت باغم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز گلشن می برد بی اختیارم دشت پیمایی</p></div>
<div class="m2"><p>پریشان کرد زلف سایه سروی دماغم را</p></div></div>

شمارهٔ ۲۲

نسیم بی نیازی کرد تا روشن چراغم را
هوای ناامیدی برد از سر کشت باغم را
ز گلشن می برد بی اختیارم دشت پیمایی
پریشان کرد زلف سایه سروی دماغم را

هوش مصنوعی: شاعر از نسیم بی‌نیازی صحبت می‌کند که چراغ زندگی‌اش را روشن کرده و ناامیدی را از ذهنش دور کرده است. او به زیبایی باغش اشاره می‌کند و از حس و حال خوشی که آن نسیم به او داده، سخن می‌گوید. همچنین از طبیعت و زیبایی‌های آن لذت می‌برد و زلف سایه درخت سرو را به عنوان نماد زیبایی در احساسات خود معرفی می‌کند.

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

هوش مصنوعی: نسیم به من آرامش و بی‌نیازی بخشید و باعث شد تا چراغ امیدم روشن بماند و اندیشه‌های ناامیدکننده از ذهنم دور شوند و باغ زندگی‌ام را بارور کند.

نسیم بی نیازی کرد تا روشن چراغم را

هوای ناامیدی برد از سر کشت باغم را

هوش مصنوعی: از باغ گل به طور ناخودآگاه به دشت می‌روم و وزش باد زلف‌های سایه‌دار سرو را در هم ریخته و بر بینی‌ام نشسته است.

ز گلشن می برد بی اختیارم دشت پیمایی

پریشان کرد زلف سایه سروی دماغم را

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده