اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به آفتاب برابر مساز یار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>که همنشین خزان می کنی بهار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به خاک رهگذرت جا گرفته ام که نسیم</p></div>
<div class="m2"><p>به دامن تو رساند مگر غبار مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۲۰

به آفتاب برابر مساز یار مرا
که همنشین خزان می کنی بهار مرا
به خاک رهگذرت جا گرفته ام که نسیم
به دامن تو رساند مگر غبار مرا

هوش مصنوعی: شاعر به معشوقه‌اش می‌گوید که از آفتاب دوری کند، زیرا او به‌نوعی با خزان و شکست ارتباط دارد و این موضوع بهار روح او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. او همچنین در انتظار نسیمی است که از کنار معشوقه‌اش عبور کند تا غبار یادش را به او برساند و خود را به او نزدیک کند.

شمارهٔ ۱۸

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: به آفتاب نزدیک نشو، زیرا یار من کسی است که با پاییز همنشینی می‌کند و بهار من را خراب می‌کند.

به آفتاب برابر مساز یار مرا

که همنشین خزان می کنی بهار مرا

هوش مصنوعی: در مسیر تو نشسته‌ام تا شاید نسیمی مرا به دامن تو برساند و گرد و غبار وجودم را به تو منتقل کند.

به خاک رهگذرت جا گرفته ام که نسیم

به دامن تو رساند مگر غبار مرا

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده