هوش مصنوعی: ما خار و گل را به اندازه‌ای در نظر می‌گیریم، در حالی که سبزه‌ای که برای ما نشناخته است، فقط یک داستان خیالی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: کسی را که به محبت عادت کرده باشد، بیگانه فرض می‌کنیم و سایه‌ی یک دیوانه را نیز دیوانه می‌پنداریم.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی عشق و زیبایی‌های آن اشاره دارد. شاعر می‌گوید که زیبایی و روشنایی عشق از حرکت و جلوه‌ی شمع مینا است، و ما عطر و خوشبویی گل را با حضور پروانه‌ای در کنار آن می‌شناسیم. به نوعی، این ابیات نشان‌دهنده‌ی پیوند عمیق میان زیبایی‌های طبیعی و احساسات عاشقانه است.

هوش مصنوعی: مجنون فقط فکر می‌کند که به دستاوردهای زیادی دست یافته، در حالی که ما آسمان را تنها سایه‌ای از ویرانی‌ها می‌دانیم.

هوش مصنوعی: ما هر زمان که شعله‌ای از جوشش و جنبش ببینیم، شگفت‌زده می‌شویم و هر غباری را با حسی شگفت‌انگیز مثل پروانه‌ای آزاد تصور می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما از روی چهره‌ی دوستان نشانه‌هایی را دیده‌ایم و به همین دلیل فکر می‌کنیم که آشنایان ما از یکدیگر بیگانه‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر آسیب‌هایی که به دل ما رسیده و خرابی‌هایی که در آن وجود دارد، نام ما به اندازه‌ای شناخته شده است که در صبح زود، دیگران ما را به خاطر این ویرانی می‌شناسند.

هوش مصنوعی: نگرانی‌های مخفی و بی‌قراری ما کافیست، ما از تپش‌های قلب افسانه‌ها را می‌دانیم.

هوش مصنوعی: ما برای عشق تو تلاش و کوشش کرده‌ایم و به همین دلیل، جوانان را از گیاهان بیگانه می‌دانیم.

هوش مصنوعی: نور چراغ بر زیبایی خود پرده‌ای می‌کشد، و ما آفرینش را به خاطر پروانه‌ای که به سمت آن جذب می‌شود، می‌شناسیم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که ما چگونه با هم در حال گفتگو هستیم. هر چیزی را که می‌دانیم، حس می‌کنیم که به ما مربوط نیست و از آن بیگانه‌ایم.