هوش مصنوعی: دور چشم حسودان و بدخواهان، سینه ما که از غم پر است، می‌سوزد. ای کاش بعد از مرگ ما، گل‌های زیبا از خاک ما برویند و شکوفا شوند.

هوش مصنوعی: ما عطر گل را در جادوی باغ گل پنهان کرده‌ایم و دل‌های پر درد و پراز عشق ما راز او را در دمی محبوس کرده است.

هوش مصنوعی: ما بارها به خاطر نداشتن شانس و کامیابی، خود را دچار درد و رنج کرده‌ایم تا شاید نور امید و موفقیت در زندگی‌مان روشن شود.

هوش مصنوعی: در بهار، آب و آتش با هم ترکیب می‌شوند و از این آمیزش، شعله‌ها می‌درخشند و زیبایی‌هایی مانند گل‌ها از چشمان ما می‌جوشند.

هوش مصنوعی: اگر با این حالت سرمستی سخن می‌گفتیم، زهد خشک و بی‌روح را کنار می‌گذاشتیم و به جای آن، صدها میخانه را روشن می‌کردیم، همچنان که یک مسواک ساده می‌تواند تأثیرگذار باشد.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر بی‌نیازی و گاه به خاطر لطف و محبت، او [بسیار خوب] می‌داند که چگونه باید با بی‌پروایی با ما به دشمنی بپردازد.

هوش مصنوعی: ای زاهد، زمانی که از این دنیا بروی، برای خودت خیر و نیکی طلب کن. در شب جمعه که می‌گذری، چراغی بر قبر ما بگذار تا یادمان زنده بماند.

هوش مصنوعی: اگر چشمان ما اسیر زیبایی عکس شوند، ما بر روی صورت خود پرده‌ای می‌کشیم.