هوش مصنوعی: خانه دل ما همچون شیشه‌ای شکننده است و از جان ما که سختی زیادی دارد، فقط سنگ‌های فتنه و آزار یار می‌توانند درخت وجود ما را آسیب برسانند.

هوش مصنوعی: ما در این دنیا و آن دنیا، تعلق و دوستی به هیچ‌کس نداریم و در خانه وجود و عدم، جا و مکانی برای ما نیست.

هوش مصنوعی: باران بهاری، چون نغمه‌ای غمگین می‌بارد و گل‌های باغ ما قلب‌های ما را به تکه‌های کوچک تقسیم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زیر نگین ما، گذشته‌ی دو دنیا و تمام دشواری‌ها و تنش‌ها را کنار گذاشته‌ایم. ما از دنیای تجمل و مقام و قدرت به دور هستیم.

هوش مصنوعی: دانه‌های قیمتی از شبنم گل‌های باغ فقر می‌چکد و همچون ابر بهاری درخشندگی دارد. چگونه ممکن است که پوست تخت ما از آن دور بماند؟