هوش مصنوعی: بهار با دل شکسته و اندوهی که در دل دارد، همچون می‌نوشیدگان، اشک را در آستین خود پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: در نگاه، تا زمانی که سایه‌های برگ‌های خزان در باغ گل وجود دارد، در کوچه‌ای که به زمین نزدیک است، بهار نیز حضور دارد.

هوش مصنوعی: بدون تو احساس امنیت نمی‌کنم، حتی از هر برگ گلستان. به خاطر این که هر کجا بهار است، برای من ممکن است خطرناک باشد.

هوش مصنوعی: اگر دلگیر هستی، با رفتن به گلستان خود را شاد کن، زیرا توبه‌ای که می‌کنی مانند مرهمی است که بر دردهایت می‌نهد و بهار با عطر برگ‌های یاسمن، شادی و آرامش را به زندگی‌ات می‌آورد.

هوش مصنوعی: به یاد باشکوهی بهار، بساطی از خوشی و شادابی برپاست و در آستین من زهدی زیبا نهفته است که همراه با نسیم زندگی می‌آید.

هوش مصنوعی: سبزه مانند خنجری به ساغر (لیوان) می‌زند و از من کمک می‌خواهد. بیا و شربتی به من بده که با وجود رنگ آبی‌اش، خوی آتشین دارد و بهار را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: آسودگی خاطر، گاهی بیشتر از گل نشان می‌دهد و بهار، که ظاهراً نماد شادی و امید است، می‌تواند به آسانی دل انسان را بشکند و رنج‌هایی را که مادر از گذشته به یاد سپرده است، بیدار کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از کدام کوچه و از کجا می‌آید، اما می‌دانم که در اینجا منتظر بهاری هستم که نشانه‌هایش روی زمین نمایان است.