هوش مصنوعی: پیام‌آوری از اطراف او به هر سو می‌دود و تلاش می‌کند خود را به او برساند، همان‌طور که چشمانی با حس شگفتی و تیزبینی به دنبال نگاهش می‌دوند.

هوش مصنوعی: خضر به خاطر عشق به او، همیشه حسرت جاودانگی او را می‌خورد و در پی تیر عشقی که به او زده شده، به دوندگی مشغول است.

هوش مصنوعی: در تاریکی و پیچیدگی زلف‌های او، جایی برای خواب و آرامش نیست. من مانند یک شتری که در بیابان رم کرده، از هر کدام از رشته‌های موی او فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل در حالتی از شوق و سرخوشی به دنبال جایی می‌گردد که بتواند خنده‌های نهفته‌اش را بروز دهد، اما حالا در بحرانی از جنون و رسوایی به سر می‌برد و دیگر نمی‌داند کجا باید برود تا آن شادی را دوباره پیدا کند.

هوش مصنوعی: نامه‌ای می‌نویسم و از هر تار مویی که دارم، برای قاصدی که در انتظار است، گرفتار شده‌ام. او از شوق و عشق به آن عشق‌ورز می‌دود.