هوش مصنوعی: اگر حرفی از غم و اندوه در میان نبود، از دل چه آلام و دردهایی کشیده می‌شد؟ اگر ظلم و ستمی وجود نداشت، کسی چه رنجی را تحمل می‌کرد؟

هوش مصنوعی: چشم تو به خاطر بی‌توجهی و زیبایی‌ات ما را شرمنده کرده و کارهایی که در حق ما انجام داده‌ای، کم نبوده است.

هوش مصنوعی: ما از دوری تو احساس شکوه و عظمت می‌کردیم و از قلم خود سپاسگزارم که نتوانستیم شکایت کنیم یا آن را به زبان بیاوریم.

هوش مصنوعی: ای توبه که همچون طعمه‌ای برای ماست، کدوی شراب ما به اندازه‌ی خون ساغر جمشید کم نیست.

هوش مصنوعی: مرهمی که بر زخم‌ها می‌زنیم، زیبایی و تازگی گل است. در غیاب خنده و شادابی امید، غم همیشه وجود دارد.

هوش مصنوعی: بهار، همچون جرعه‌ای شیرین است که از زحمت‌های خزان به دست آمده است و اگر شادی وجود نداشت، نشانی از درد و رنج نیز به چشم نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: از ابتدا، غم و اندوه مرا رها نکرد و من در این سرزمین، به نقش و نشانه‌هایی از گذشته خود گرفتار شده‌ام.