هوش مصنوعی: عشق مانند طلسمی نادیده است که بر دل انسان پنهان شده است. افسوس بر این درد بزرگ که به سادگی به وجود آمده، اما حل کردنش کار آسانی نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که من در دام عشقم گرفتارم، اما چگونه می‌توانم از یاد آن کسانی که در عشق به من وفادار بودند، فراموش کنم؟

هوش مصنوعی: عشق مانند موجی است که در دریا به وجود آمده و ساغرهایی که در آن وجود دارند، درگیر گرداب فنا هستند. لب این دریا به خاطر خمیازه و بی‌حالی ساحل بسته شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، به تصویر کشیدن حزن و غم ناشی از فراق و شهادت شهیدان اشاره شده است. جانی که در برابر حرم و مقدس ماندن از خود گذشتگی نشان می‌دهد، به نوعی به عنوان اولین قدم در سفر معنوی و مذهبی خود، در دلش تصویری از وفا و بازماندگی را به یادگار گذاشته است. این تصویر بیانگر عمق احساسات و ارادت نسبت به شهیدان و ارزش‌هایی است که آن‌ها به خاطر حفظ آن‌ها جان خود را فدای کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من آواره شدم و هیچ راه‌حلی ندیدم. پایم در حالی که از هزار راه به سوی خانه می‌رفتم، گرفتار شد.

هوش مصنوعی: اجازه گرفت و از نگاهی که به او داشت، دل و جانش اسیر شد و راهش را از افکار بیهوده بسته دید.