هوش مصنوعی: اجازه بده که من هم از زیبایی‌های چشمانت بهره ببرم، یا اینکه اگر نمی‌خواهی به من نزدیک شوی، حداقل گاهی دل مرا گرم کن.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در حضور تو، دل را از اضطراب حفظ کنم تا نگاه تو را از چشمانم نگیرد.

هوش مصنوعی: در شب که فکر و خیال چشمان او خواب را از من می‌گیرد، از غم دلم سرمه‌کاری می‌کنم و چشمان روشن ماه را تحت تأثیر قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگرچه دل از شکایت‌های من پر شده، اما این دردها در دل به sweetness تبدیل می‌شوند. چون وقتی لبخند عذرخواهی به گوینده می‌زند، همه چیز تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که دشمنش را به خانه راه می‌دهد، من چگونه می‌توانم با دل خسته‌ام، دوستی کنم؟ عمر انسان به مانند کاه، زودگذر و کوتاه است.

هوش مصنوعی: هر کسی که با نیت خالص و پاک خود به سخن بپردازد، می‌تواند تأثیری شگرف مانند بر جای گذارد، همان‌طور که گریه صبحگاهی به آینه، اثر می‌گذارد.