هوش مصنوعی: احساس تواضع و فروتنی من باعث شد که آرزو و اشتیاقی در من به وجود بیاید و مرا از قید و بندهای محدود کننده‌ام آزاد کند.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، از ابرها (که نماد غم و اندوه است) به من بگو کجاست بهار که شیشه‌ی خراب و شکسته‌ام را پر کند، تا می و خوشی‌ام مثمر ثمر شود و آینده‌ام را روشن کند.

هوش مصنوعی: من در تلاش برای آزادی و رهایی هستم، اما در دام گرفتار شده‌ام. در حالی که بال‌های من باز است، اما قفس من در انتظار من است.

هوش مصنوعی: سال‌ها در رنج و عذاب بوده‌ام و هیچ‌کس از حال من خبر نداشته است، زیرا آن‌قدر قلبم سوخته که نفس‌ام به زحمت در می‌آید.

هوش مصنوعی: به طور نامعقولی زحمت کشیدی و خود را گرفتار کرده‌ای، در حالی که عشق هیچ زمانی به خاطر کسی در آرزوی من نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر غم او در آغوشم نمی‌بود، به زودی طوفان جنونم را رها می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر در این باغ ادب ثمری وجود داشته باشد، آن را به صدای لب خاموش من می‌رساند.

هوش مصنوعی: گاهی به حدی از نوشیدنی سرمست می‌شوم که در حیرت به سر می‌برم و گاهی دیگر آن‌چنان مست هستم که فراموش می‌کنم کسی در نظرم هست.

هوش مصنوعی: آب و رنگ چمن، نمایانگر پرواز آزاد من هستند، اما افسوس که آن سرو خوش‌پوش، مرا نشناخته است.

هوش مصنوعی: از فکر زیبایی تو، مانند یک باغ پر از بهار شدم و هر لحظه به رنگ و حالتی تازه دچار شدم و از خود بیخود شدم.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که صحبت‌ها و احساسات عاشقانه‌ام به نوعی افسانه و داستان درد من تبدیل شده‌اند. آن کس که به حرف‌های من گوش می‌دهد، سزاوار ترحم و دلسوزی است.

هوش مصنوعی: من مانند آب می‌شوم تا نام او را بر زبان بیاورم، اما به خاطر آموزه‌ی حیا، آن لب خاموش من را اسیر کرده است.