هوش مصنوعی: گریه‌ای وجود دارد که بدون اطلاع من، مرا از همه چیز دور کرد و مانند باغبانی، به دل طبیعت و دنیای بی‌نهایت برد.

هوش مصنوعی: من همان خار بی‌بر هستم که سایه‌ام بر روی چمن می‌افتد، و من مانند گلی نیستم که قطره‌ای آب به آن برسد و او را از جا بلند کند.

هوش مصنوعی: من شرمنده‌ام از خضر، زیرا او مرا مانند کعبه نجاتی به دامن خود گرفت و از دشواری‌ها عبور کرد.

هوش مصنوعی: هیچ کس هرگز تجربه‌ی وصال را نچشیده است؛ در حالی که دل من در فراق او به شدت می‌نالد و به هر جا که بروم، غم و اشک مرا دنبال می‌کند.

هوش مصنوعی: به یاد یار خود مشغول شدم و تمام حواسم را به او دادم، چنان در خود غرق شده‌ام که گویی در آیینه‌ای محبوس شده‌ام. شاید آیینه مرا به دیدن خود ببرد و از این حالت بیرونم کند.