هوش مصنوعی: چشمان تو به قدری زیباست که مرا از خود بی‌خود کرده و همه چیز دیگری که وجود دارد برایم بی‌معناست و فقط تو برایم اهمیت داری.

هوش مصنوعی: از فروتنی و عجز خود نمی‌توانم به آرامش دست یابم، مثل غباری که در برابر آفتاب از هم می‌پاشد و مرا شکست می‌دهد.

هوش مصنوعی: چرا باید بیهوده از بهار چیزی بخواهم، وقتی که زخم‌های گلی که در دستم دارم، خود به خود مرا آزار می‌دهد؟

هوش مصنوعی: ای فتنه‌گر، تو را نمی‌شناسم و نمی‌دانم آن چشمی که مرا به پرستش خود کشانده، در کجا شناخته شده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و دل باخته‌ام، مانند زندانی، در حال گردش و سرگردانی بودم و دیوانه‌وار در بند افکاری بودم که مرا در خود محصور کرده بود.