هوش مصنوعی: دل و درد تو که مایه آرامش و سکون من است، من و یاد تو مانند یک باغ و بهار برای من می‌باشید.

هوش مصنوعی: می‌توانم از خاک خودم نوری مانند نور خورشید بسازم، اما در دل من تنها حسرت و اندوهی وجود دارد که مانند شمعی بر سر مزار کسی می‌سوزد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که می‌گویی، از نظر من به آن چشم سیاه می‌آید. کسی که به من نزدیک است، در واقع یک غریبه است.

هوش مصنوعی: من و شمع‌های این آتشکده در حال سوختن هستیم؛ کسی که به تماشای گل و لاله مشغول است، اصلاً برای من مهم نیست.

هوش مصنوعی: من حسرتی عمیق در دل دارم و با وجود درد و سوزش در درونم، جامی پر از شراب در دست دارم که نشان‌دهنده زندگی پر از خراش و رنج است.

هوش مصنوعی: من به خاطر بزرگی و زیبایی‌ات، از سرنوشت خوب خود تقدیر می‌کنم، مانند گل‌هایی که در آینه بهار و شکوفایی خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: هوا و آرزوهای خوشی که به دل دارم مانند شکر شیرین است، اما در این لحظه در قید و بند وضعیت موجود هستم. صبح نوروز با روشنایی‌اش مانند چراغی در دل شب تار من می‌تابد.